9/11. Het is vandaag en het is vandaag alweer tien jaar geleden.
De vraag "waar was jij" kan door iedereen nog beantwoord worden. Het werd ons op die dag zelfs al voorspeld: je gaat onthouden waar je was toen je hoorde van de aanslagen.
Ik zat in de auto met mijn moeder en we stonden voor de brug in Sluiskil. We waren bij Oma geweest, die in het ziekenhuis lag vanwege een nieuwe heup. De oude deed het niet meer zo goed. Na het ziekenbezoekje kwamen we dus voor de brug te staan.
De radio stond aan, op Yorin FM. De uitzending werd eventjes onderbroken voor een ingelast nieuwsbericht. Op frivole toon - zeer Yorin-eigen - werd ons medegedeeld dat er 'een vliegtuigje' in het WTC in New York was gevlogen. Onze eerste reactie: grinniken. Ik kan me er nu met terugwerkende kracht voor gaan zitten schamen, maar laten we wel wezen: wisten wij veel wat er werkelijk aan de hand was. Bij Yorin startten ze na dit nieuwsbericht de Destiny's Child hit "Survivor" in. Wisten zij veel. Het bericht had ook geklonken alsof een sportvliegtuigje per ongeluk een verkeerde afslag had genomen en er hooguit een piloot in een dossierkast was beland.
Even later. Nog een ingelast nieuwsbericht. Nog een vliegtuig. En toen zei mijn moeder: "Dit is echt, Anne." Ik hoor het haar nog zeggen. Met een welgemikte zwieper aan de knop zette ze de radio op Radio 1. Daar hoorden we meer. En meer.
Inderdaad: dit was echt.
We kwamen thuis, we zetten de TV aan en zagen beelden die niet te bevatten waren. Heel echt. Maar... hoe kón dit? Hoe was dit mogelijk?
's Avonds, na het nieuws, zetten we de TV overigens weer uit. Omdat we ons allemaal lichtelijk beroerd begonnen te voelen door die beelden, die telkens weer en op elke zender herhaald werden. De vliegtuigen. De instortende torens. De ontreddering. Het enorme verdriet.
9/11. Het is vandaag en het is vandaag alweer tien jaar geleden.
Ik heb de beelden weer heel wat keren voorbij zien komen vandaag. Beelden die overbekend zijn, die je kan dromen. Maar wat zo opmerkelijk is: nog steeds ben ik verbaasd. Nog steeds denk ik: "Dit kan niet." Nog steeds krijg ik kippenvel. Soms moet ik er zelfs van huilen. Misschien omdat ik weet wat daarna nog allemaal kwam. Wat we daarna nog allemaal gehoord en gezien hebben. Wat de impact was.
Ik stond te wachten voor de brug in Sluiskil.
Waar was jij?
2 opmerkingen:
Mark, een werknemer die achter de CNC frees machine stond, vertelde dat hij net op het nieuws hoorde dat een vliegtuig in een flatgebouw was gevlogen in Amerika.
Toen ik thuis ( direct naast de deur) op CNN keek zag ik net de tweede vliegmachine in de toren vliegen. Toen heb ik Mark en de andere jongens geroepen, van het werk kwam toen niet veel meer terecht die dag.
Fokke.
Ik zat op mijn werk. De zoon van een collega belde dat er een vliegtuig in het WTC was gevlogen. Het internet was onbereikbaar, dus de radio aan. Grote schrik. Iedereen op tijd naar huis.
Ik had toevallig mijn vader en moeder te logeren en we hebben de rest van de dag alleen maar naar die beelden gekeken. En het bleef ongelooflijk. Gisteren nog weer een deel van een docu gezien en eigenlijk is het dat nog steeds.
Een reactie posten