Partir, c'est mourir un peu

Afscheid. Het bestaat in soorten en maten.

Je hebt: "Nou, dag dan. Het ga je goed."
Je hebt: "Tot snel!"
Je hebt: "Goede reis, pas goed op jezelf!"
Je hebt: "Ik zal je missen..."
Je hebt: "..." - omdat je werkelijk niet weet wat je moet zeggen. Omdat je het afscheid niet wilt, maar het kan niet anders.

Deze week moet ik twee keer afscheid nemen. Twee keer wordt het een "..."

Het kan niet anders. Dat ik een keer afscheid zou moeten nemen van deze mensen, dat wist ik al op het moment dat ik ze leerde kennen. Het was part of the deal. Sommige contacten ga je niet aan voor altijd.

Wat er alleen gebeurde: het contact ging dieper dan ik had voorzien. Ik begon me te hechten. Het voelde steeds veiliger, steeds vertrouwder. Vaak houd ik mensen liever op een afstandje, moet ik ervoor waken dat ik mensen niet wegduw wanneer ze te dichtbij komen. De mensen die ik deze week voor het laatst zie, zijn verder gekomen dan alleen maar 'dichtbij'. Ze kennen me, kennen me echt, en vonden me desondanks goed.

Dat iemand mij ècht kon kennen en toch zou mogen, dat hield ik nooit voor mogelijk. Wat dat betreft hebben ze me een grote, wijze les geleerd.

Deze week neem ik afscheid. Vandaag van de ene, morgen van de andere persoon. Ik wist het, het zat er altijd al aan te komen, het gaat nu alleen iets sneller dan ik wilde. "Als het dan toch, dan maar meteen", zoals Keizer & De Munnik zingen.

Ik neem veel mee. Sowieso de herinnering aan waardevol contact, maar ook die les die ik net noemde. Mooie en intens droevige momenten.

Het afscheid zal niet zonder tranen zijn, dat kan ik iedereen op een briefje geven.
Het doet pijn.

Achterlaten doet pijn.