Oans bin de Zeeuwen

Zo ik iets ben, ben ik tegenwoordig vooral een Hagenaar. Mijn wieg stond echter in Zeeland en een Zeeuw, dat ben je voor het leven. Nu had ik laatst een gesprek met vriendin E. over het fenomeen "Zeeuw zijn", en vooral over de manier waarop wielrenner Johnny Hoogerland onze perceptie hierop heeft beïnvloed.

Ik denk niet dat Johnny nog veel toelichting behoeft, maar voor iedereen die afgelopen zomer ergens in de bush zat: hij maakte een enorme duikeling tijdens de Tour de France en dat leverde hem 33 hechtingen in zijn bil op. Tegen een journalist die vervolgens de loftrompet over zijn doorzettingsvermogen stak, sprak onze Sjon de historische woorden: "Nou ja, ik ben een Zeeuw, dus ik ga door."

In principe is het een statement waar weinig op valt aan te merken. Alleen dat ene woordje. "Dus". Ik ben een Zeeuw, DUS ik ga door. Tsja. Daar vielen E. en ik een beetje over. Onze val was minder spectaculair dan die van Johnny en we hoefden ook niet gehecht te worden, maar toch.

Want even.
Wij zijn óók Zeeuwen. En heus, wij willen best altijd doorgaan. We zijn stoere tantes en niet voor een kleintje vervaard. Maar we zijn ook mens en zodoende zijn we ook weleens zat van, nou ja, veel.

Ieder mens wil zo nu en dan toch wegkruipen en zich overgeven aan een licht-depressieve gemoedstoestand? Slechte TV kijken en hard huilen om de oneerlijkheid der dingen? Daarbij is het toch van geen enkel belang of je uit Lutjebroek komt of dat je een Zeeuw bent? Want hola, die Johnny kan dat nou wel allemaal lopen beweren tegen het journaille, maar daarmee schept hij verwachtingen over De Zeeuw waaraan wíj in elk geval niet kunnen en ook niet willen voldoen. Doorgaan: ja, tuurlijk. De moed erin houden: altijd. Maar niet ten koste van alles. Ik denk dat als wij 33 hechtingen in de bips hadden, we echt wel even heel hard zouden snotteren en stampvoeten enzo. En ja, dan weer door.

Het zal u niet ontgaan zijn dat ik de wind al een tijdje aardig tegen heb. Daar had mijn vorige blogje ook weer veel mee te maken. Of ik nou Zeeuw ben of Hagenaar of bovenal gewoon Mens... dat doet er in dezen niet toe. Ik ben af en toe doodmoe van de hele toestand en ook wel eens zum Tode betrübt. Verloochen ik mijn afkomst dan als ik wegkruip en alles maar even laat gebeuren? Faal ik dan als Zeeuw? Dat waren wel de vraagstukken waar vriendin E. en ik voor stonden. Ben je een slechte Zeeuw als je soms even níet doorgaat?

Uiteindelijk is doorgaan eigenlijk altijd de enige optie. Voor iedereen. En om maar even in Zeeuws jargon te bljven: "Luk't vandééhe nie dan lukt't merrehe best".

Luctor et Emergo. Maar màn, wat valt het soms tegen. En zo nog wat coupletjes 'klaagzang'. En wat Johnny daar dan over te zeggen heeft...

Nou ja.
My ass.