Been there... done that

Twee weken terug schreef ik over het dingetje aan mijn been. Dat dingetje dat operatief verwijderd werd. Daarna naaide de dokter mij vakkundig dicht en werd ik heengezonden. Vandaag mochten de hechtingen eruit. Opvallend gegeven is dat ik ineens een stuk minder last heb van verlatingsangst wanneer het over hechtingen gaat. Als je de context niet kent, is dit een heel vreemde zin - maar hij klopt wel.

Hechtingen verwijderen is een koud kunstje. Dat dacht ik tenminste. Vanochtend bleek het alleen tóch iets meer voeten in aarde te hebben dan ik had voorzien.

Hier onderbreek ik mezelf even
Voor ik verder ga met het verhaal even een waarschuwing. Ik weet dat sommige mensen die mijn blog lezen last hebben van onaangename samentrekkingen in de maagstreek bij het lezen, horen of meemaken van medische akkefietjes. Ik weet ook dat er mensen zijn die kort voor of na het consumeren van een maaltijd minder goed bestand zijn tegen dergelijke anekdotes. Die mensen raad ik aan om nu even iets voor zichzelf te gaan doen en later nog eens terug te komen, of het volgende stukje over te slaan en verder te lezen onder "dat was dat".

De verwijdering
In theorie trekt de dokter met een pincet aan het uitstekende touwtje en haalt hij (of in dit geval: zij) met een scherp dingetje de hechting los. Nu was het alleen wel zo dat in mijn been hechtingen van een wat zwaarder kaliber zaten, omdat op een been veel spanning kan komen staan en daar moet zo'n hechting wel tegen kunnen.
Een andere complicerende factor was dat de hechtingen de laatste dagen sowieso al minder prettig waren gaan voelen. Een beetje pijnlijk en branderig. Het jeukte ook, maar dat is bij wondgenezing over het algemeen juist gunstig.
De combinatie zorgde er alleen wel voor dat de hechtingen zich niet zomaar gewonnen gaven. Daarom moest de dokter mij pijn doen. Dus tòch weer een onthechtingsprobleem... En al ben ik heus wel een stoere tante, ik piepte toch een beetje terwijl de dokter met de hechtingen zat te worstelen. Vervolgens, toen het net gelukt leek te zijn, zag de dokter ineens iets. "Hm..." zei ze. Dokters die "Hm..." zeggen op die toon, die vind ik niet leuk. Toen zei ze: "Er zit nog een stukje in." Ze duwde erop en ik piepte nog maar eens. "Tsja," vervolgde ze, "Als ik dat er nu uit wil halen, moet ik je echt heel erg pijn gaan doen. Dan moet ik er namelijk in gaan peuren." "En wat als je dat niet doet?" vroeg ik. "Dan komt het er waarschijnlijk vanzelf nog een keertje uit. Of niet, dat kan ook."
We waren het er daarna snel over eens dat ze het zou laten zitten. Als tegenprestatie moet ik dan wel in de gaten houden dat het niet gaat ontsteken. Nou ja, ik ben ook de beroerdste niet: dat wil ik best doen. En zo was het hele hechtingsprobleem opgelost en mocht ik weer naar huis.

Dat was dat
Toen ik weer bijkwam, lag ik in een grote witte ruimte en zag ik als door een waas de dokter staan met de defibrilatoren nog in haar handen.

Nee hoor, mensen met maagsamentrekkingen die het verhaal hebben overgeslagen. Het leed dat geleden werd was te overzien. Het dingetje bleek overigens een ophoping van huidcellen en dat was gaan ontsteken, maar volgens de dokter waren er geen sporen van kwaadaardigheid in te ontdekken. Nu heb ik daar ook een geen moment over gedacht, dus het was niet eens een opluchting. Ik dacht meer iets van: "Ja, hèhè."

Nou, en dat was dus dat.