Gisteravond was er op het NOS Journaal een item over een nieuwe uitvaartmethode: het zogenaamde resomeren. In Nederland is dit nog niet toegestaan, maar er ligt inmiddels wel een verzoek daartoe. Het is namelijk milieuvriendelijker dan begraven of cremeren. 'Groen doen' gaat kennelijk door tot na de dood.
Goed, tot zover kon ik het allemaal redelijk kritiekloos absorberen. Bij de NOS hadden ze echter bedacht dat het wel aardig was om een gedegen uitleg te geven over het resomeren. Dus er kwam een filmpje. Dat vond ik maar niks, ik werd er enigszins onpasselijk van.
Vannacht kwam ik tot de ontdekking dat het item bij het journaal zich ook nog eens stevig in mijn onderbewuste had genesteld. Ik had een nachtmerrie. Nou heb ik die wel vaker, maar het resomeren gaf deze droom wel een extra lading. Er kwam iemand in voor die zei: "Ja, en toen was ze hélemaal opgelost..."
Ik schrok wakker zoals je uit een nachtmerrie wakker schrikt. Bang. En toen drong tot me door wat er in die droom gezegd was. Vervolgens begon de grap zich langzaam maar zeker aan me te openbaren.
Of humor en dood samen kunnen gaan? Jazeker wel. Denk aan Youp ("'De crematie heeft in besloten familiekring plaatsgevonden' - dan zie ik toch altijd die openhaard voor me"). En zo kon het dus ook gebeuren dat ik me in het holst van de nacht afvroeg wat je op een rouwkaart zet van iemand die ervoor gekozen heeft zich te laten resomeren.
"Het probleem wordt opgelost" leek mij wel aardig.
En zo viel ik toch nog met een lach terug in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten