Been there...

Ik had al een tijdje een dingetje aan mijn rechterbeen. Het was een klein dingetje, het zag er niet mooi uit, maar het was verder niet vervelend.
In de laatste maanden evolueerde het dingetje echter. Het werd minder mooi en het ging pijn doen. Maar nog steeds was het zo'n klein dingetje dat ik dacht: "Om daarvoor nou naar de huisarts te gaan..."

Vorige week moest ik voor iets anders naar de huisarts en ik besloot om haar toch even naar het dingetje te laten kijken. Zij vond het ook een gek dingetje, maar ze wist niet wat het was. Omdat het pijn deed, vond ze wel dat ik het moest laten weghalen. Dat is gisteren gebeurd.

De poliklinische operatiekamer kende ik al. Er was echter iets belangrijks veranderd: ze draaiden geen Abba. De vorige keer deden ze dat wel en dat was helpend. Nu werd ik verdoofd onder de klanken van 'Non, je ne regrette rien'. Dat doet toch iets heel andes met de spirit, temeer omdat ik me op dat moment bedacht dat Edith Piaf het nog altijd goed doet in de begrafenis-top-weetikhoeveel. Maar nou ja.

Ik werd dus verdoofd en verder was het weghalen van het dingetje an sich een fluitje van een cent. De chrirug naaide me weer dicht en de OK-assistente plakte een douchepleister op mijn been. "Ik geef je er ook nog eentje mee, voor als deze misschien wat bloederig wordt", zei ze.

Vervolgens fietste ik naar huis. Net geopereerd en met hechtingen ja, maar heel niet zoveel als Johnny Hoogerland en die kon toch óók nog fietsen? En bovendien: ik ben óók een Zeeuw hoor! Nah! En eigenlijk vond ik het op dat moment nog alles meevallen.

Maar dan: die douchepleisters.
"Voor als deze een beetje bloederig wordt", had ze gezegd. Dat was dus niet het geval. Die pleister werd niet een beetje bloederig. Het was, nou... horror is wel een goed woord. En wie nu denkt: bof jij even dat je een extra pleister had - die heeft het mis. Ik werd namelijk bang. Van mijn eigen been ja. Want om een nieuwe pleister te kunnen plakken, moest ik die oude er eerst afpeuteren, inclusief bloed, en dat durfde ik niet. 

's Avonds had ik vriendin M. aan de telefoon en ik vertelde het haar. Zij kreeg er ook een beetje de griebels van. Na het telefoontje vond ik dat ik toch maar de stoere versie van mezelf moest spelen en heb ik alsnog de pleister verwisseld. Het werd de bloederige aangelegenheid die ik al verwachtte. En oh, nu de verdovingen niet meer werken doet het ook best veel pijn, dus de stoere versie van mezelf moet maar even up & running blijven.

Maar afijn. Ik heb in elk geval geen dingetje meer aan mijn been.