Help! Kan die man weg?

Mag ik weer even een ergernis met u delen?
Het gaat over reality-tv en het sluimert al een tijdje, maar gisteravond bereikte het een hoogtepunt. Dat kwam zo: ik zag John Williams op tv en die deed een oproep voor opnieuw een achterlijk kutprogramma vol van Klein Menselijk Leed. In dit geval händelde het sich ook nog eens over een revival van Het Spijt Me. Noem me naief, maar ik leefde toch echt in de stellige overtuiging dat we dat programma met alle egards hadden uitgekotst. Maar niet dus. John Williams komt ook hier weer to the rescue met zijn onafscheidelijke cameraploeg en onoprechte porem.

Vroeger - toen ik nog jong & onbedorven was enzo - was er bijvoorbeeld Lieve Martine, met Martine van Os. In dat programma zag je inwoners van, ik noem maar wat, Steenwijksmoer. Die waren boos omdat er een trapje was geplaatst bij het buurtcentrum en rolstoelgebruikers nu dat centrum niet meer in konden. Dan keek Martine bezorgd in de camera en zei ze: "Daar moeten we wat aan doen!" Dan ging ze naar de plaatselijke timmerman die nog een best stuk hout had liggen en daar werd dan een puike plank van gemaakt. Konden de rolstoelers het buurtcentrum weer in, iedereen blij, en een eindshot van de dankbare dorperlingen aan de tompoezen in het buurtcentrum.

Maar daar doen we het niet meer voor tegenwoordig. Martine doet onduidelijke dingen bij omroep Max (althans, dingen die voor mij onduidelijk zijn - ik behoor niet tot die doelgroep) en haar plaats van redder in de nood is ingenomen door John Williams. De programma's die hij presenteert beginnen bij voorkeur met het woord "Help". Terecht, me dunkt.

Meld je aan en John lost je problemen op. Of dat lijkt dan zo. Heeft je man een hobby? John helpt hem van zijn hobby af. Terwijl het mij veel vervelender lijkt om een man zónder hobby te hebben. Dat je hem de godganse dag taakjes moet geven om te voorkomen dat hij met zijn luie reet een enorme kuil in de bank zit. Maar goed, er zijn dus vrouwen die het vervelend vinden als hun man een hobby heeft.

En nu mogen we dus weer 'het spijt me' zeggen op tv. Waarom je daar John Williams voor nodig hebt: ik heb geen idee. Net zomin als ik een idee heb waarom je überhaupt een cameraploeg op je snufferd wilt en je problemen aan de hele natie wil tonen. Waarom zóu je? Als ik een akkefietje heb met iets of iemand, dan los ik dat op. Het kan best even kut zijn en er kan ook wel wat tijd overheen gaan, maar opgelost wordt het. Daar heb ik echt geen cameraploeg voor nodig - liever niet zelfs.

Ja, zo'n camera doet af en toe wel wonderen bij de plaatselijke middenstand. John Williams en consorten peuteren allerhande parafernalia los voor de zielige mensen die ze omwille van de kijkcijfers uit de penarie helpen. En van dat gegraai word ik dan ook weer een beetje nijdig. Ik heb ooit Wendy van Dijk tekeer zien gaan in een babywinkel - nou, dat vond ik gewoon op het onbeschofte af. Dat was 'pikken wat je pakken kan'. Is dat nou nodig?

Wat je niet ziet op tv, maar wat ik inmiddels wel van verschilende kanten gehoord heb, is dat het resultaat  niet per definitie zo florisant is als ze het doen voorkomen. John heeft nog niet koud de kont gekeerd of je dak lekt weer, de middenstand eist z'n spulletjes terug of je man pakt z'n hobby weer op. Dat gebeurt echt. De kijkcijfers zijn in de daarvoor bestemde pocket - aan nazorg doen we niet.

Tot slot: als Martine van Os bezorgd fronste, dan geloofde ik haar. Dan dacht ik: goh zeg, die vrouw vindt het écht lullig voor de rolstoelers in Steenwijksmoer. Als John Williams een meelevend smoel trekt, dan denk  ik: "Djiez, je meent er echt geen flikker van hè?"

Afijn.
Ik snap werkelijk niet waarom al die miesmuizers hun dingetjes op de televisie willen tonen. En nee: ik kijk er niet naar, maar helaas ontkom je niet altijd aan de oproepjes en vooraankondigingen. Nog even en we houden helemaal niks meer voor onszelf. Van geboorte tot dood en alles wat daar tussenin gebeurt: overal is wel een programma voor.

Van mij hoeft het niet.