Wachten

Schreef ik hier nog dat het wachten op nieuws over de impasse nog een weekendje langer zou duren, inmiddels zijn we alweer ruim anderhalve week verder en heb ik nog steeds niks gehoord.

Ik moet dus wachten. Een gecombineerde cursus 'geduld hebben' en 'omgaan met teleurstellingen'. Want ja, als ik dan aan het eind van de dag wéér niet gebeld ben, is dat best een domper.

Wachten doet rare dingen met een mens, merk ik. Mijn telefoon en ik vormen een nog onafscheidelijker duo dan normaal. De godganse dag zweeft dat telefoontje dat moet komen langs de rand van mijn gedachten. Ook als ik er eigenlijk even niet zo mee bezig ben. Want stel nou, stel nou dat ze juist dán belt?

Ik hoor inmiddels ook dingen die er niet zijn. Hoe vaak ik er in de afgelopen week al van overtuigd ben geweest dat er 'iets piepte', terwijl dat helemaal niet zo was... Vooral als ik op de fiets zat, of als er een scooter door de straat knetterde. Ook wordt mijn cynische kant gevoed. Alsmede de kant van mij die niet zoveel met mij op heeft, zal ik maar zeggen. De kant die zegt: "Zie je wel, zo belangrijk ben je niet." De kant die zegt: "Andere mensen verdienen het ook veel meer." De kant die zegt: "Ze is je gewoon vergeten. En terecht." Ik weet dat ik niet naar die kant moet 'luisteren', dat het onterechte gedachten zijn, maar zie dat maar eens vol te houden als je weer niet gebeld bent. En weer niet. En weer niet.

Ik weet dat ze op maandag en dinsdag niet werkt. Dus dat wachten strekt zich uit over de dagen woensdag tot en met vrijdag. Dat houdt het lekker overzichtelijk. Vandaag vraag ik me af of de mevrouw misschien aan het protesteren is tegen bezuinigingen in de GGZ. Dan is ze in elk geval wel in de buurt - ik bied koffie.

Zelf bellen is een optie. Dat staat ook op de planning, al vind ik het ergens heel vervelend om dat te moeten doen. Het is niet dat ik dat niet durf - telefoonangst is een mij onbekend verschijnsel. Ik vind alleen dat het niet nodig zou moeten zijn. En daarbij: ik zie het al voor me. Dat ik bel, dat zij niet bereikbaar is en dat de receptioniste dan een terugbelverzoekje bij haar neerlegt. Dan zijn we precies even ver. Behalve dan dat ik dan misschien weer even 'on top of her mind' ben.

Maar afijn.
Ik wacht dus nog steeds. Dat u dat weet.