Scan

Of ik last heb van claustrofobie, vroeg de dokter toen ze het verwijsbriefje voor de MRI-scan invulde. "Nee", antwoordde ik.

Maar toen ik vanmiddag die witte koker in werd geschoven, was ik daar ineens niet meer zo zeker van. Het was wel èrg krap daarbinnen. Een lichte paniek maakte zich van mij meester. Dus ik werd weer uit de koker gehaald, voor even.

Ik ben niet zo fobisch aangelegd. Tuurlijk, ik heb heus wel een angstje links en rechts, maar dat neemt in geen enkel geval fobische proporties aan. Maar toch, toen ik daar dan op zo'n smal brancardachtig bed op een rol uit de kluiten gewassen keukenpapier lag, voelde ik me niet zo heel stoer. Het lag ook niet erg lekker.

En wat is dat toch voor geks, dat je in de normale omgang iemand nooit zo snel je onderbroek toont, maar dat er in het ziekenhuis mensen zijn die mij nog nooit gezien hebben met meer kleding aan dan de onderbroek?

Afijn.
Ik kreeg mijn ademhaling weer onder controle en ze schoven me terug in die koker. Ik hield mijn ogen maar dicht. In mijn rechterhand had ik een bal, daar mocht ik in knijpen als ik wilde communiceren met de scan-mensen.

Ik dacht aan Martin Bril, en aan zijn verslag van de MRI-scan. Het verschil tussen Martin Bril en mij is dat hij muziek mocht luisteren tijdens de scan. Dat was voor mij niet weggelegd. Ik had wel een koptelefoon op, maar dat was alleen om het geluid van de sigaar te dempen.

Toen dacht ik er over na of ik dit op mijn blog zou zetten.
De conclusie laat zich raden.

Al met al ging het nog best snel voorbij. Na een serie knallen, pufjes, rateltjes en vaag kloppen, werd de scan gestopt en haalden ze me er weer uit. Ik was toch wel opgelucht.

Mocht iemand mij nog eens vragen of ik last heb van claustrofobie, dan ga ik in elk geval iets langer nadenken voordat ik "nee" zeg.

Oh, en mochten mensen nu denken: een MRI-scan? Waarom?
Niks bijzonders. Gewoon even 'voor de zekerheid'. Geen zorgen, dus.