Pak me dan, als je kan

Eerlijk is eerlijk: ik leef niet altijd volgens de letter van de wet. Dat zit 'm niet in grote dingen - ik heb nog nooit iets gejat, geen moorden gepleegd en ook geen hogere instanties besodemieterd. Nee, ik beperk me tot kleine vergrijpen.

Ik ben bijvoorbeeld een notoire zwartrijder in de tram. En: ik ben nog nooit gesnapt. Ik ben al enige tijd op het punt dat het me weinig meer uitmaakt áls ik dan een keer gepakt zou worden; het bedrag dat ik kwijt ben aan de bekeuring zal lager uitvallen dan het bedrag dat ik inmdidels heb utigespaard aan geldige vervoerbewijzen. Nee, het is niet netjes, maar het kan. En tja, gelegenheid maakt de zwartrijder.

Iets anders waar ik me zo nu en dan schuldig aan maak, is het fietsen zonder licht. Dat is echter altijd per ongeluk. Mijn fiets beschikt niet over deugdelijke verlichting, dus ik moet me behelpen met losse lampjes. Het acherlichtje zit vast aan mijn fiets, maar het voorlichtje is érg portable. En daar gaat het dus weleens mis. Zeker op avonden dat ik wegga wanneer het nog licht is, maar vervolgens door het donker terug moet fietsen. Dan fiets ik dus zonder voorlicht. Maar ook hier geldt: ik ben nog nooit gesnapt.

Afgelopen maandag beleefde ik echter een paar benauwde minuten op mijn fietsje. Ik was naar cursus geweest en keerde iets later dan gepland huiswaarts. Met een andere cursist had ik nog even een kop koffie gedronken en de laatste nieuwtjes uitgewisseld, en ongemerkt was het donker geworden. Mijn voorlamp was ik thuis vergeten. Nu is Den Haag zo goed verlicht dat dat geen belemmering is (maar ik weet het: het gaat er natuurlijk om dat anderen mij ook zien). Op een gegeven moment sloeg ik rechtsaf een straat in. En toen werd ik ingehaald door een politiewagen.

Politie! Ik was me ineens erg bewust van mijn lamploosheid. Maar zolang zij niets deden, fietste ik gewoon door. Even leek het erop dat de auto ook echt vaart minderde en er flitste een mededeling op het dak van de wagen, die ik - met dank aan hooikoorts en dus waterige ogen - niet kon lezen. Maar de auto reed door, en ik fietste door, en er gebeurde niets.

Ik stak de Denneweg over. De politie deed hetzelfde. De auto reed de straat in die ik ook in moest. Even aarzelde ik: gedachten over 'de kat op het spek binden' en 'vragen om problemen' flitsten door mijn hoofd. Maar ach wat, ze hadden me toch al lang kunnen stoppen, als ze dat van plan waren? Dus ik fietste maar gewoon achter ze aan en in mezelf moest ik daarom lachen. Het leek bijna een uitnodiging; "Pak me dan!"

De politiewagen stopte. En weer dacht ik: nu gaan we het meemaken.
Maar er stapte niemand uit. Ik fietste langs de auto. Er gebeurde niets. Nog even verwachtte ik dat de auto alsnog achter me aan zou rijden, maar ook gedurende de rest van de rit werd ik ongemoeid gelaten.

Wat heeft mevrouw Stemband nu geleerd?
Fietsen zonder licht levert blijkbaar alleen problemen op wanneer ze er actief op controleren. Deze politiemensen hadden 'fietsers zonder licht op de bon slingeren' klaarblijkelijk niet in hun takenpakket.

Ik heb er zelfs zó weinig van geleerd dat ik nu al weet dat ik vanavond door het donker naar huis moet fietsen, maar mijn voorlicht toch thuis heb laten liggen.
Per ongeluk, natuurlijk.