1996 - 2011

Het is vandaag op de kop af vijftien jaar geleden dat ik mijn eerste e-mail ontving.

Tegenwoordig is het doodnormaal om mailtjes te krijgen, maar dat was toen absoluut nog niet het geval. Op de basisschool hadden we één computer waar mail op binnen kon komen en we hadden meester Jan. Meester Jan waakte over De Computer en wij, de scholieren, mochten alleen bij dat ding in de buurt komen als meester Jan daar ook in de buurt was.

Op die dag was er dus wel wat consternatie op school. Meester Jan kwam de klas binnen om te vertellen dat er een mail was gekomen. Voor mij. Die mail was verstuurd door mijn vader, die op dat moment voor zijn werk in Finland was.

Ik werd twaalf, die dag. En 'twaalf worden' stond al járen hoog op mijn prioriteitenlijstje. Ik dacht namelijk dat je 'af' was als je twaalf was, dat meisjes van twaalf heel groot waren en helemaal goed. In retrospectief kan ik stellen dat ik me daar lelijk in vergist heb, maar dat kon ik toen nog niet weten. Dat mijn vader juist toen in Finland zat, was een smetje op de dag.

Maar afijn, in mijn speciaal voor de verjaardag aangeschafte kanariegele naveltruitje mocht ik met meester Jan mee naar De Computer. De mail werd gelezen en uitgeprint op van dat ellendige kettingpapier dat altijd vastdraaide. Wat een rijkdom. Ik had een Echte Mail ontvangen. Hélemaal uit Finland!

Dat is vandaag dus vijftien jaar geleden. Ik heb vandaag ook een aantal mailtjes ontvangen. Er is naar me getwitterd, er is op mijn Facebook-status gereageerd. Ik heb een e-card ontvangen en een aantal krabbels op Hyves. Allemaal heel leuk, want 27 word je ook niet elke dag. Maar toch blijft dat mailtje op mijn twaalfde verjaardag het bijzonderste mailtje ooit.

De illusie dat ik ooit 'af' ga zijn heb ik laten varen, om over het concept 'helemaal goed' nog maar te zwijgen. Maar 27 ben ik wel.