Spring 's in the air

Herman Gorter schreef het al: er is altijd een nieuwe lente.
Dat houd ik mezelf voor, dat zeggen anderen tegen mij en ik zeg het zo nu en dan ook weer tegen de mensen om me heen.

Graag had ik het ook gezegd tegen de man of vrouw die gisteren in het godverlaten Meppel besloot dat de winter lang genoeg geduurd had en zich - op een toch best fraaie zondag - voor de trein wierp.
Als je die beslissing neemt, sta je zeer waarschijnlijk niet meer stil bij wat je een ander daarmee aandoet. Misschien denk je nog aan je dierbaren, maar niet aan een enorme hoeveelheid treinreizigers die jij dupeert met je fatale beslissing. Ik was zo'n treinreiziger, op weg naar vriendin M. om haar verjaardag te vieren.

's Ochtens was ik in de intercity gestapt en tot Zwolle had ik me best vermaakt. Toen we station Zwolle naderden, werd er echter omgeroepen dat de trein te Zwolle zou worden opgeheven in verband met 'een aanrijding met een persoon'. Ik vloekte uitbundig, maar ja, wat kan je doen? Mijn jas aantrekken en uit de trein stappen leek me een goed begin.

Daarna volgde het Grote Wachten. De NS had bussen ingezet, die aan de zuidzijde van het station klaar stonden. Dus het schaap in mij volgde de kudde richting zuidzijde, waar inderdaad twee bussen stonden. Twee bussen. Voor héél veel mensen. Die aanblik ontmoedigde mij. Later kwamen er nog een paar bussen, maar niet genoeg om alle gestrande reizigers verder noordwaarts te brengen. Ik raakte aan de praat met een student (gedeeld leed doet wonderen voor het saamhorigheidsgevoel). Om ons heen hoorden we mensen zeggen dat het uiteindelijk toch véél erger was voor de springer, diens familie, de machinist... "Dat is ook zo, natuurlijk", zei ik, "Maar dat neemt niet weg dat ik dit ook zwaar klote vind." Daarop volgde een uitgebreid gesprek waarin zelfs the Church of the Flying Spaghetti Monster niet onbesproken bleef. Dat was weliswaar gezellig, maar ondertussen had ik al lang en breed bij vriendin M. willen zijn.

Op een goed moment sprak een conducteur de verlossende woorden dat er over een half uur weer een trein zou gaan. Het was zinvoller om op die trein te wachten dan om nogmaals een poging te wagen om me in een bus te persen, dus zette ik mij op een trap en wachtte.

Afijn, na ruim anderhalfuur oponthoud in Zwolle kwam er inderdaad weer een trein en kon ik mijn reis voortzetten. Bij vriendin M. was het heel erg gezellig en de terugreis 's avonds verliep zonder oponthoud.

En even: over suïcide valt genoeg te zeggen, maar voor de trein springen... dat doe je niet, vind ik. Maar daarover vallen genoeg discussies te voeren. Bottomline blijft mijns inziens dat er altijd een nieuwe lente is.

En goddank ook altijd een nieuwe trein.