Kleine kindjes die leren praten zijn leuk. Vooral wanneer ze anderen gaan napraten en de ouders derhalve wat beter op hun woorden moeten letten. Maar dat lukt die ouders niet altijd. Dan zijn kleine kindjes die leren praten op hun leukst.
Vrienden van mij hebben een dochtertje van twee dat volop aan het babbelen is. Ze weet dat 'kut' een woord is dat je niet mag zeggen. Maar ja, haar papa en mama laten ook wel eens iets op de grond lazeren. Of ze hebben last van een computer die vastloopt of iets dergelijks. Dan valt er toch wel eens een 'kut' daar in huis.
Hun dochtertje vindt dat prachtig. Niet eens zozeer om na te praten, want ja, je mag het niet zeggen hè? Maar als papa thuiskomt van zijn werk en mama had een kutmoment, dan staat dochterlief bij de voordeur te wachten om vervolgens heel enthousiast te zeggen: "Papa.... Mama kut! Mama kut!" De kleine klikspaan.
Gisterochtend signaleerde ik iets soortgelijks bij mijn overbuurmeisje. Dat dametje is ook een jaar of twee. Op het moment dat zij naar buiten kwam, zei ze vol overgave: "Shit!" Dat activeerde de pedagogische kant van haar vader. Vermanend sprak hij dochterlief toe. "Dat is niet netjes om te zeggen! Zeg dan maar 'chips'."
Mijn buurmeisje keek haar vader aan met een blik die zei: "Gast, jij bent niet goed gaar." Ze rolde nog nèt niet met haar ogen. Vervolgens, hem nog steeds nadrukkelijk aankijkend, zei het wurm: "Nee. Shit." U ziet dat hier meteen ook het 'ik ben twee en ik zeg nee'-principe in de praktijk werd gebracht. Vaders pedagogische trucendoos moest verder open - ik zag hem een dappere poging wagen om zijn dochtertje af te leiden, maar zij had daar echt geen belangstelling voor. Ondeugend keek ze hem aan en zei nog een keer nadrukkelijk: "Shit!"
Wat er toen gebeurde, dat weet ik helaas niet. Ze werd in de bakfiets gepleurd en ze gingen op pad. Maar ik denk dat het niet de laatste keer was dat ze 'shit' zei.
Mocht ik ooit een kind hebben, dan zal ik heus wel op mijn woorden letten, evenals op de woorden van het kind. Ik wil natuurlijk niet met een ketterende kleuter over straat. Maar ik ben zelf ook niet in mijn eerste vloek gestikt, dus ik verwacht echt geen kotertjes die 'appeltaart' zeggen in plaats van 'godverdomme'. Bovendien: als ze het niet van mij leren, dan toch wel van televisie, vriendjes of op straat...
Nou, dan liever van mij. Dan weet ik tenminste zeker dat ze goed leren vloeken.
Zolang het situaties zijn zoals hierboven beschreven, vind ik het eerder schattig dan schokkend.
2 opmerkingen:
in theorie klopt het wat je zegt, maar de praktijk is toch weer anders.
kut of shit of wat voor leuk woord dan ook, als hij/zij het zegt zit je er net niet op te wachten.
ben het wel met je eens dat je het niet moet verbieden.
creatief mee omgaan lijk mij het beste!!maar ja ik ben ook maar een onzekere ouder.
Oh oh Anne, volgens mij wordt er ook gevloekt bij jou thuis, want jij heb daar ook een handje van.
Waarom zeg ik dat want ik ben van mening dat de kinderen voornamelijk een afspiegeling zijn van hun ouders,in hun taalgebruik. Mijn Heit zij altijd als hij bedonderd was "ik ben verneukt" ook ik zeg we worden verneukt , wedden dat mijn zoon het straks of reeds ook gaat zeggen. Onze dochters waarschijnlijk niet want hun Mem moet er niets van hebben.
Fokke
Een reactie posten