Een hartig woordje

Het zou het immense BZV-gat kunnen zijn waar ik in gelazerd ben zondagavond.
Waarschijnlijker is dat het een andere oorzaak heeft.
Feit is dat ik een spannende dag beleefd heb.

42 bpm
Ik moest maandag naar een dokter die bij wat routinecontroles constateerde dat mijn hartslag aan de zwakke kant was. Ze stelde voor om een hartfilmpje te laten maken en daar was meteen tijd voor dus zo gezegd, zo gedaan. Op 10 maart zou ik gebeld worden over de uitslag.

Om kwart over vijf belde de dokter. Ze had het hartfilmpje al bekeken en gezien dat mijn hart maar 42 beats per minute deed. Daar kan je niet op dansen. Gevolg: ik moest naar de eerste hulp voor verdere checks.

Een lang verhaal kort: drie uur later werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ze wilden mijn hart even een nachtje in de gaten houden.

Verplegend personeel
De verpleegster die me van de SEH kwam halen was stom. Nu verkeerde ik in een state of mind waarin ik zelfs Moeder Theresa nog een feeks had gevonden, dus ik denk dat het ook aan mij lag. Ten eerste: ik moest in een rolstoel. Ik zei dat ik best zelf kon lopen, maar toen bleek ik slachtoffer van Het Protocol: als je wordt opgenomen, vindt transport naar de afdeling plaats in een rolstoel.
Ten tweede: ik zei tegen haar dat ik maar één nachtje hoefde te blijven, waarop zij reageerde met: "Mihihi, ja, dat zeggen ze altijd hè." Ik: "WTF?" Zij: "Het kan best zijn dat ze je morgen nog even op een fiets zetten enzo." Ik: "De enige fiets waar ik morgen op ga zitten, is de fiets naar huis."
De broeder die een infuus bij me moest aanprikken, was hardhandig en vond zichzelf erg hilarisch, maar ik wilde hem het liefst met zijn eigen infuusnaalden heel veel pijn doen. Dat deed hij ook bij mij namelijk. Na vier mislukte pogingen heeft hij het opgegeven.

CyniClown
Vervolgens lag ik dus in een ziekenhuisbed en ik verveelde me kapot. Ik had qua meegebracht entertainment geen rekening gehouden met een overnachting. Er waren ook geen CliniClowns, dus ontpopte ik mezelf maar tot CyniClown - want dat is nu een keer wat ik doe in zulke situaties. De wrange humor vierde hoogtij in mijn ziekenhuisledikant. Gelukkig was er een verpleegster die dat kon waarderen en zij kwam regelmatig even bij me buurten.
Op een gegeven moment wilde ze mijn bloeddruk meten, maar kon ze mijn hart helemaal niet horen. Dat was komisch. Daarop probeerde ze het met een digitale bloeddrukmeter, die ook telkens een error gaf. Dat maakte het nog komischer. Ik citeerde Achmed the Dead Terrorist: "If this is Paradise, I've been screwed!"

Conclusie
Uiteindelijk bleek er niet heel veel aan de hand. Mijn hart is traag, maar functioneert verder prima. Een pak van mijn hart. Waarom het dan zo traag is... dat is een gevalletje 'esdb' (=eigen schuld dikke bult). Gezien het esdb, heb ik de oplossing dus ook zelf in handen - met wat hulp van de mysterieuze P. en L. en een dosis wilskracht.

De belangrijkste conclusie voor mezelf is echter deze: verdomme Anne, neem je zelf nou eindelijk eens een beetje serieus! Zie het signaal en DOE iets!

Dat doet je hart eer aan...