Inchecken in een overzees gebiedsdeel

Ik moest weer eens naar Oma, want ik was daar al lang niet geweest.
Oma woont dan ook ver weg. Haar huisje staat in een overzees gebiedsdeel (maar echt), waar geen treinen rijden en slechts zo nu en dan een bus. Dus als ik naar haar toe wil, moet ik daar altijd een hele dag voor uittrekken. Gisteren deed ik dat.

Tot aan de zee gaat het altijd wel goed. Daarna moet ik met de boot over, waarbij ik me iedere keer weer verbaas over mensen die dat heel bijzonder vinden. "Oh zo leuk, met het póntje!" Terwijl dat oh zo leuke pontje voor mij gewoon die kutboot is die weer een half uur van mijn tijd opslokt. Maar afijn, dat is een kwestie van perceptie. Ik ging al met dat oh zo leuke pontje mee toen ik twee weken oud was (onder supervisie van mijn ouders hoor, dat spreekt), dus 'bijzonder' kan ik het niet noemen.

Aangekomen in het overzees gebiedsdeel begint dan het meest uitdagende deel van de reis: met de bus naar Oma. Ik schreef al eens over dat busje. Gister ontdekte ik dat ze mee wilden in de vaart der volkeren en dus ook aan de OV-chipkaart waren begonnen. Althans: een poging daartoe deden.

Nu kent u de reclames voor de OV-chipkaart waarschijnlijk wel: "Inchecken: bliep - uitchecken: bliep". En zo werkt dat in het overzees gebiedsdeel dus niet. Zeker niet! Het was meer dit:

"Inchecken... hé, dat rare ding doet het weer niet... wacht even hoor... Oh, dan moet ik hem weer opnieuw opstarten..." de buschauffeur begint te pielen met een draadje.
Ik reik hem mijn kaart opnieuw aan.
De buschauffeur geeft een merkwaardige dubbelimitaite van een Zenboeddhist en mijn nonkel F.: "Haha, nee, gedúld! Maar nou, nou! Dat ding moet het toch gewoon doen zeker?"
Ik zeg dat ik ook wel gewoon kan betalen.
De buschauffeur zegt: "Nee, dat is apparatuur, dat moet gewoon werken."

Na een tijdje dacht de chauffeur dat het ding werkte en dat mijn kaart gelezen was, dus we reden naar the village that always sleeps en waar mijn oma woont. Echter: toen ik wilde uitchecken...:

"Hé, nu zegt-ie dat je incheckt. Hm, dan was je dus net tóch niet ingecheckt. Dat is gek zeg. Wacht, dan rijd ik even een stukje door tot ie naar de volgende halte springt. Dan kan je weer uitchecken."
Ik bijt op mijn tong.
De chauffeur rijdt een stukje door.
Ik check uit, nu echt, de buschauffeur zegt: "Oeh, nu heb je voor zes cent gereisd! Dat is een mooie meevaller!" Ik lach maar, zeg "dankuwel" en wandel naar Oma.

Bij Oma was het gewoon zoals het bij Oma hoort te zijn.
Oma gaat niet mee in de vaart der volkeren. Ze is 84 (haar leeftijd is het enige dat ieder jaar verandert), ze breit sokken en wil geen rollator. "Omdat een rollator iets voor oude mensen is".

De terugreis ging vlotter. Het OV-chipding werkte in één keer mee. Vervolgens werkte andere OV-middelen weer enorm tegen, maar ik dacht aan de Zenboeddhist in de buschauffeur. "Geduld, geduld..."

Ik was in elk geval weer eens bij Oma geweest.