108 / 102

Het is vandaag 108 dagen geleden dat Maai besloot dat ze niet meer wilde leven.
Het is vandaag 102 dagen dat opa er stiekem tussenuit piepte toen er even niemand bij hem was.

Dat heb ik niet hoeven nagaan in mijn agenda, dat wéét ik gewoon. Ik tel de dagen dat ze weg zijn. Waarom? Ik weet het niet. Het gaat vanzelf. Misschien omdat ik elke dag aan ze denk, de hele dag aan ze denk. Omdat ik ze mis, verschrikkelijk mis. Omdat het te groot is om te bevatten, omdat ik nog steeds regelmatig denk: "Dat moet ik even tegen Maai zeggen". Of: "Wat zou opa hier van vinden?" En dan weer de confrontatie: dat kan niet. Dat kan nooit meer. En dan zijn er weer de tranen. De tranen met tuiten.

Afgelopen zondag werd de wonde om de dood van Maai weer eens extra open gestoten. Wat er gebeurde? Ik kreeg te horen dat haar pagina's op Hyves en Facebook waren verwijderd. Maakt dat uit? Ja. Dat maakt heel veel uit. Want op Hyves kon ik af en toe nog een berichtje zetten. Natuurlijk wist ik heus wel dat Maaitje dat niet meer las, maar het voelde als een soort laatste contactmogelijkheid. Wat voor berichtjes ik dan plaatste? Dat ik haar mis. Want dat is toch de enige resterende essentie?

Ik kan dat niet. Ik kan ze op geen enkele manier wissen. Niet uit mijn telefoon, niet van mijn verjaardagskalender, niet uit mijn gedachten.

Vorige week nog zei ik tegen oma dat ik steeds moet denken aan het liedje 'Testament', waarin Bram Vermeulen zingt: "Dood ben ik pas als jij me bent vergeten."
In dat opzicht kan ik stellen dat noch Maai, noch opa ooit écht dood zal zijn. Ze zitten in mijn hart. En dat is wel de laatste plaats waar ze ooit gewist kunnen worden.