Waar de komkommertijd op tv zich normaliter kenmerkt door herhalingen van dramatisch slechte series en obscure spelprogramma’s, is er dit jaar een grote doorbraak. Ten eerste hebben we dat te danken aan de soap rondom het nieuwe kabinet.
Even een samenvatting van de kabinetsformatie
Eerst was er plan A, maar toen zei iemand dat hij mordicus tegen was. Toen kwam plan B, waar de betrokken partijen erg voor zijn, maar de indirect betrokkenen niet en nu zegt die iemand die mordicus tegen was dat hij dat nooit gezegd heeft (en is daarmee een spitting image van zijn voorganger, ik denk dat bij de functiewisseling naast het spreekwoordelijke stokje ook de bijbehorende draaikont is overgegeven). Hij wijst nu met een bestraffend vingertje naar iemand anders, en roept van ‘Ja maar hij…’.
Dan heb je nog een derde iemand die bedacht heeft dat hij dan maar plan C gaat schrijven. En het is allemaal de schuld van Ruud Lubbers (vindt de één, maar de ander vindt van niet, terwijl bij zijn cardioloog dollartekens in de ogen verschijnen, want zoveel stress kan nooit goed zijn voor die man).
Zeg nou zelf: GTST is er niks bij. Ik bedoel: daar is de enige cliffhangert wie Sjors bezwangerd heeft, en natuurlijk is dat Danny want anders loopt die verhaallijn wel erg abrupt af.
Naast de kabinetsformatie is er ook nog iets anders dat me televisiegewijs op de been houdt deze zomer, en dat is het programma In Therapie. Echt een schitterend program waar ik – ik overdrijf niet – voor opblijf. Ik overdrijf trouwens sowieso helemaal nooit.
Wat het is
In Therapie is elke werkdag op de buis, met elke avond een andere patiënt (pardon, cliënt). Elke maandag heb je Lara, elke dinsdag Aron, elke woensdag Sophie en elke donderdag Aya en Hoeheetie.. Op vrijdag zit therapeut Paul zelf op de sofa bij een behandelaar, omdat hij ook een beetje van het padje is. En wat het nou zo heerlijk maakt: het is zo, zó stigmatiserend
De gang van zaken bij die therapeut is totaal niet representatief voor een normale therapiesessie. Of, dat kan ook, ik ben alleen maar bekend met bijzonder abnormale therapiesessies. Die Paul stelt in elk geval van die suffe vragen als “merk je wat je nu doet” en “waarom word je nou boos” en “ik denk dat jij iets heel anders bedoelt”.
De praktijk
Ik moet dan altijd een beetje grinniken. Want ik heb zelf enige therapeutische ervaring (een understatement) en hoewel het beeld dat bij In Therapie geschetst wordt perfect aansluit bij wat veel mensen denken van die sessies, strookt het niet met de werkelijkheid. Want ik heb dus P., (dat staat niet voor Paul) en die heeft mij nog nooit gevraagd “of ik merkte wat het met me deed”. En ook niet “waarom ik boos werd” (want ik word nooit boos, daarom zit ik daar). Nou ja, onze gesprekken zijn gewoon heel anders dan het gereutel bij In Therapie.
P. en ik hebben het soms over Heel Serieuze Dingen en dan moet ik huilen en reikt hij mij de doos Kleenex aan. Die Kleenex is het enige cliché dat altijd klopt. Maar vaker zitten we gewoon te babbelen en natuurlijk gaat dat dan wel ergens over. Maar niet zoals bij In Therapie.
Ik zie mogelijkheden
Voor de zomer van 2011 zitten we wellicht ook al geramd. Want stel je nou eens voor dat we iedereen die overspannen raakt van de kabinetsformatie volgend jaar mogen volgen in therapie. Dat belooft toptelevisie.
“Merk je dat je nu weer aan het draaikonten bent?”
“Ja maar… maar….”
“Waarom word je nou boos?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten