Opa

Vrijdagochtend 7.58 uur.
Ik stapte in de trein voor een dagtrip Zeeland. Af en toe moet ik mij als kleindochter toch van mijn goede kant laten zien en dat moest nu zeker, want opa was opgenomen in het ziekenhuis. Waarom? Tsja, als we dàt nou maar eens wisten...

Eerst ging ik naar mijn andere oma en dat was gezellig. We aten een boterham en bespraken hoogstaande zaken (sokken breien, spinnen in huis en dat mensen elkaar soms veel te snel 'een vriend' noemen). Daarna ging ik weer on the road, op naar het ziekenhuis.

Toen ik daar arriveerde, was de vogel gevlogen. Opa was ontslagen, wat ik niet echt snapte en wat ik nog veel minder snapte toen ik bij hem en oma thuis arriveerde. Als een doodziek vogeltje zat hij in zijn stoel, telefoon op schoot, trachtend een dokter te bereiken. Want de arme man was nog geen uur thuis toen hij al in elkaar zakte toen hij naar de keuken wilde lopen.

Uiteindelijk kwam er dienstdoend huisarts die een beetje met z'n zonnebrilletje zat te spelen en reutelde over thuiszorg en looprekken, terwijl opa in zijn stoel naar adem zat te snakken. Ik mocht die man dus niet. Don't mess with my opa! Dus ik heb de woordvoering vanaf dat moment maar voor mijn rekening genomen, met als resultaat dat opa terug naar het ziekenhuis mocht, alwaar hij zich moest melden bij de SEH.

Samen met papa bracht ik hem daar naartoe. Papa en ik moesten wel lachen om het feit dat op de rolstoel "retour SEH" stond, want zo was het maar net. "Wij komen opa even terugbrengen". Behalve dan dat je dat 'even' niet al te letterlijk moet nemen. Want godskolere zeg, wat moesten we lang wachten. Bij de fucking spoedeisende hulp. Het excuus wat de ex-nazi die hem uiteindelijk kwam helpen was dat er 'een spoedgeval was'. Damn, know your audience! (sorry als ik gefrustreerd overkom, maar dat kan, want ik bèn ook gefrustreerd).
Papa doodde de tijd met het lezen van de Penny. Ik ben er nog over aan het denken wat ik daarvan vind.

Nu ligt opa weer in het ziekenhuis. Hoe het verder gaat, dat moeten we afwachten.

Om 23.44 uur rolde ik in Den Haag de trein weer uit. Doodmoe, verdrietig en een beetje bang voor wat er nu allemaal komen kan. Bezorgd om opa, maar ook om oma. Geschrokken van die oude, stokoude man die ooit mijn kwieke opa was.

Niet kapot te krijgen, dacht ik altijd.
Maar ik ben bang dat ik me daarin vergist heb.