Zoeken op zaterdag

Laat ik mijn zaterdag eens nabeschouwen. Want afgelopen zaterdag was er wel één om te onthouden.

Het was Veteranendag. Ik wist dat, maar ik had niet de intentie om iets met die wetenschap te doen. De intentie die ik wèl had, was om op een terras een boek te lezen. Maar ja, toen ik daar naartoe wandelde, kwam ik middenin het Veteranengebeuren terecht. En toen dacht ik: “Hé, de vader van M. zou hier best eens kunnen spelen!” (de vader van M. (hij heet N.) is klarinettist, red.)
Dus ik sms’te vriendin M. voor inside information, maar die reageerde niet, wat ik ook niet echt verwachtte aangezien ik al dacht dat ze moest werken.

Bij het stoplicht stonden twee politiemensen, waarvan er één een programmaboekje had. Dus toen kon ik daar de benodigde info inwinnen en leerde ik dat N. inderdaad aanwezig was. Dus ik kon even “hoi” gaan zeggen. Klein puntje: hoe vind je iemand tussen duizenden mensen op het Malieveld?

Nou, dat gaat als volgt.
Eerst zocht ik iemand voor algemene info omtrent ‘de muziek’. Die persoon stuurde mij naar een witte tent. Ik zag daar iemand met een schuiftrompet en wist dat ik goed zat. Maar iedereen was al naar het startpunt van het defilé. Iemand die veel over de muziek wist stuurde mij richting ‘de blauwe boog’, want “daar moeten ze wel ergens zijn”. Ter hoogte van de blauwe boog was het infopunt defilé en daar kreeg ik de illustere aanwijzing “achter de tent, onder de boom”. Tenten stonden overal, en bomen zijn er ook in overvloed, maar ik liet me niet uit het veld slaan. (inderdaad: uit het Malieveld).

Achter de tent onder de bomen stonden héél veel muzikanten. Maar ze stonden netjes gegroepeerd, wat het overzichtelijk maakte. Ik kreeg weer een hint: ik moest in “vak M” zijn. Vakken: nergens. Letters: nergens. Maar vooruit.

Ik zigzagde tussen trombones en trommels door en vond uiteindelijk een groep met berenmutsen. Daar moest N. tussen staan. De laatste aanwijzing luidde: “Twee rijen naar voren uiterst links”. Ik herkende N. namelijk niet direct met die muts.

En toen heb ik dus “hoi” gezegd. En hij zei ook”hoi” en we babbelden wat en het was echt heel leuk.

Daarna ben ik langs de route gaan staan om te kijken en te luisteren en te klappen en ik vond het heel mooi. Ik kreeg drie anjers: eentje van het meisje dat ze uitdeelde, eentje van de meneer die naast me stond en eentje van een stokoude veteraan. Dat was lief. Ik heb ook nog erg gelachen om een legervoertuig gevuld met oude veteranen die uit volle borst “van je hela hola houd er de moed maar in” zaten te zingen.

Uiteindelijk ben ik toch nog op het terras beland en heb ik heerlijk in het zonnetje zitten lezen. Wat later dan gepland, maar ik had dit hele gebeuren niet willen missen.

En N. ook niet, want die had ik al heel lang niet gezien.