Er werkt een nieuwe jongen bij mijn Albert Heijn. Hij is dik en dom. Ik vind dat ik dat zo mag stellen omdat het allebei waarneembare feiten zijn. Laat ik dan meteen maar even hand in eigen boezem steken: ik heb van horen zeggen dat ik niet dik ben en ook niet dom, maar ik ben wel zeer prikkelbaar de laatste dagen. Ik probeer dat niet te laten merken, maar in gedachten heb ik al heel wat met mensen den totalen Verbalkrieg gegeven. Omdat ze bijvoorbeeld in mijn aura stonden, te hard praatten, of gewoon omdat ze er waren. Ik geef toe: het is onredelijk en niet lief van me, maar het is zo.
In combinatie met de kassajongen werkte dat alleen niet heel goed.
Eerst wil ik zijn domheid nog wel wat nader toelichten, want het was wel een hele mooie vorm. Hij riep bijvoorbeeld zijn collega om omdat hij zijn stoel niet lager kon zetten en liet daar een hele rij mensen in zaterdaghaast voor wachten. Daarna riep hij zijn collega opnieuw om omdat hij een aubergine zonder stickertje in handen had. Op de band lag echter nog een tweede aubergine mèt stickertje. Het idee om die dan twee keer te scannen kwam niet bij hem op. En met één emballagebon wist hij zo ongeveer de hele Albert Heijn plat te leggen. Omdat hij geen idee had wat het was en wat hij er dan mee moest.
Afijn. Drie uur later was ik aan de beurt.
Ik had twee dingetjes op de band gelegd, die scande hij en toen vroeg hij om mijn bonuskaart. So far so good. Nu zit mijn bonuskaart aan mijn sleutelbos, dus ik gaf het geheel aan die jongen. Hij scande mijn bonuskaart. Nog steeds niets aan de hand.
Daarna kwakte hij mijn sleutelbos achteloos naast zich neer, gooide mijn muntjes in de kassa en vroeg of ik de bon wilde. Ik zei: "Nee, maar ik wil wel graag mijn sleutels terug."
Dat hij dat niet begreep.
Dat hij ook niet wist waar ze waren, terwijl ze dus nèt niet voor z'n neus lagen.
Dat hij op het punt stond om hierom weer een collega om te roepen.
Dat ondertussen de hele rij ongeduldig stond te wijzen waar mijn sleutels lagen en hij het gewoon niet zag.
Dat maakte dat ik het echt niet kon helpen dat ik verbaal over hem heen braakte en dat hij het op zijn eerste dag al behoorlijk verpest heeft bij mij. En ik geef ruiterlijk toe dat het vast ook heel veel met mijn prikkelbaarheid en bijbehorend humeur te maken heeft.
Maar dit is toch eigenlijk ook gewoon te gek voor woorden? Toch??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten