Iets over mijn fiets

Een tijdlang hield ik u vrij nauwgezet op de hoogte van de toestand van mijn fiets. Afgelopen winter was het een beetje de fietsgeworden versie van het meisje met de zwavelstokjes; hij vroor immers op ongeveer dezelfde wijze dood.

Maar het onmogelijke gebeurde: hij kreeg een revival. Met een beetje hulp van een welwillende fietsenmaker. Het was niet veel meer met 'm, maar we kwamen weer vooruit met z'n tweeën. Het uiterlijk van mijn fiets liet wel heel wat te wensen over. Ik reed rond op een karkas. Echt. Alle overbodige shit (koplamp, snelbinders, jasbeschermers, versnellingen, et cetera) was er af. Wat je dan overhoudt, dat was mijn fiets. Ze zouden hem bij het oud ijzer nog weigeren.

Vorige week kwamen we weer op een heikel punt. Hij begon uit elkaar te vallen. Letterlijk. Dat had ik eerst niet eens in de gaten, maar op een gegeven moment wilde ik 'm op zijn standaard zetten en dat standaard was dus ineens weg. Heel raar.

Ik keek eens bedenkelijk naar mijn karkas op wielen.
Ik krabde me achter mijn oren.
En toen besloot ik dat het genoeg was geweest. Ik ging een nieuwe fiets kopen. Als ik dat standaard ongemerkt kon verliezen, gold dat vast ook voor andere, meer essentiële onderdelen. Dat leek me geen goed plan.

Dus ik naar de fietsengigant. Tussen de tweedehands fietsen stond een oude bekende van me: precies dezelfde fiets als ik op de middelbare school had, alleen een andere kleur. Hoewel 'oude liefde roest niet' hier niet helemaal opgaat, voelde ik toch weer een enorme aantrekkingskracht richting dit karretje. De deal was snel gesloten.

Voor mijn oude fiets kreeg ik nog vijftien euro. Ik vroeg me af waarom.
"Uit coulance", was het antwoord van de fietsenmaker.