Ooit stond ik als zesjarig grietje aan het bureau van mijn meester P., die mij het volgende vertelde: "Die achtjes van jou, dat zijn net marsmannetjes."
Hij kon me niet dieper kwetsen. Er was niets mis met mijn achtjes en hij hoefde me heus niet te vertellen hoe de wereld van letters en cijfers in elkaar zat. Dat wist ik al voordat ik ook maar één stap in zijn klaslokaal had gezet. Ik revancheerde mij op groteske wijze: bij een tekenles produceerde ik mijn eerste poëtische werk (ik kon niet tekenen en ik was dwars, dan krijg je dat). Oké, poëzie heeft niets met achtjes te maken, maar ik liet me niet zomaar beledigen. Ik zou wel even laten zien wat ik waard was. Het poëtisch werk in kwestie ken ik tot op de dag van vandaag uit mijn hoofd en ik ben er twintig jaar later nog even trots op als toen.
Toen ik zestien was, wist een pabo-studente (mijn zus) me te vertellen dat ik mijn o'tjes niet goed deed. Ik schrijf ze namelijk linksom en ze moeten rechtsom. Ik probeerde het even op haar manier, maar dat beviel me heel niet. Dus ik schrijf ze nog steeds linksom.
Aldus ontwikkelde ik een handschrift met achtjes die heus als achtjes te herkennen zijn en o'tjes die - linksom of rechtsom - het gewenste letterteken opleveren. Al met al ben ik niet ontevreden over mijn handschrift. Ik ken mensen wiens handschrift alleen door henzelf te ontcijferen is, maar ik schrijf netjes en leesbaar en dat is het voornaamste, toch?
Er is alleen één letter waar ik maar geen vat op krijg. De f.
De f is de letter die mijn handschrift verpest. Een fatsoenlijke f produceren lijkt niet in mijn macht te liggen. Maar daarover heb ik mijn meester P. dan weer nooit gehoord, noch mijn zus, noch enig ander die daar verstand van heeft. Terwijl de f dus echt de ontsierende factor in mijn handgeschreven werkjes is. Een f lijkt bij mij soms op een t, soms op een omgekeerde zeven, maar meestal op een ondefinieerbaar 'iets', wat in de context van het woord dan logischerwijs een f moet zijn, maar daar geen enkele schijn van heeft. Het gaat dan uitsluitend om de kleine letter f, want de hoofdletter beheers ik uitstekend. Het is alsof in mijn handschrift een f gewoon niet te plaatsen valt - zeker wanneer hij ergens middenin het woord staat.
Kijk, het is geen probleem. Het is niet hetgeen waar ik mijn roemruchte doorwaakte nachten aan overhoud. Ik raak niet in tranen als ik een f moet schrijven en ik kalk ze doodgemoedereerd in hun wanstaltige verschijningsvorm neder. Natuurlijk.
Maar ik wilde gewoon eens uitproberen of er een heel blogje te produceren viel aan de hand van een uiterst lullig feitje.
En jawel.
1 opmerking:
Heerlijk blogje Anne. Ik ben nieuwesgierig naar de poezie, en je mag bij mij op F-les. Ik heb anderhalf jaar pabo en een heel leven met een naam beginnende met een F achter de rug, so beat me!
Kus F, of f zo je wilt... Geen probleem.
Een reactie posten