Vier keer vallen

Wat was het lekker wakker worden, deze ochtend. Kopje thee, bakje yoghurt, radio aan en toen het nieuws: het kabinet is gevallen!

Mooi nieuws. Echt mooi nieuws. Het kabinet is gevallen en dus kan Nederland nu eindelijk weer opstaan.

Natuurlijk was ik de laatste dagen al gefascineerd door de ontwikkelingen in politiek Den Haag. En door het kinderachtige spelletje dat politiek soms is. Ik zag het voor me: mannen in pak die boos op de vloer van het torentje stampten, 'welles' en 'nietes' roepend. De één als een kind dat zich vastklampt aan het hek van de Efteling, de ander als de ouder die het kind een zondagochtendarmpje bezorgt door het mee naar huis te willen trekken.

Maar even: die Wouter Bos. Ik moet hem niet. Ik moest hem al nooit, maar nu moet ik hem nog minder. Ik vind 'm zó'n lul de behanger. Hierbij wil ik hem wel even een gespleten persoonlijkheid aanbieden, want als minister van Financiën heeft-ie het heus niet gek gedaan. Maar voor de rest... nee. De man die Geert Wilders nog nèt niet gelijktrekt met Hitler, volhardt zelf in het standpunt 'afspraak is afspraak'. En waarom denk ik daar dan telkens achteraan: 'und Befehl ist Befehl'? Een afspraak is één ding, flexibiliteit een ander. En hebben we de laatste maanden niet al heel vaak de uitspraak 'met de kennis van nu... etc.' gehoord? Best toepasselijk in dezen.

En dan Jan Peter Balkenende. Heb ik ook niet zoveel mee. Hij heeft het leuk geprobeerd, maar ik hoop dat hij zich na dit einde van Balkenende IV eens achter de oren zal krabben en zich zal afvragen of hij niet beter een andere hobby kan zoeken. Als je iets vier keer probeert en het mislukt steeds, dan kan je het toch op een gegeven moment beter opgeven?

Op 15 mei 2002, twintig dagen na mijn achttiende verjaardag, mocht ik voor de eerste keer stemmen. Dat waren de verkiezingen die uiteindelijk tot het eerste kabinet Balkenende leidden. Dat kabinet brak al na 86 dagen zijn nek. Nu, bijna acht jaar later, is hij voor de vierde keer over de kop gegaan. Als hij daar geen conclusies uit trekt, is hij wel érg streberig. Of onrealistisch. Of star. Dat je krokettenmotie een succes wordt, wil nog niet zeggen dat je een land kan besturen. Waarvan akte, me dunkt.

Hoe dan ook, het kabinet ligt op zijn billen en we mogen weer naar de stembus. Een oproepje mijnerzijds: laten we voor de verandering eens iets kiezen waar toekomst in zit.

Een toekomst van vier jaar, om te beginnen.