Hij kwam er echt niet onderuit...

Breaking news deze ochtend op de radio, rond kwart over elf. “Ramses Shaffy is overleden”.

Hè? Wat?

Radio harder, alle aandacht voor dat apparaat. Ja. Ramses Shaffy is overleden. 76 jaar, ziek, maar toch!

Nou zeg…

Ik ben er best een beetje beteuterd over. Dat heb ik vaak hoor, met zulke berichten. Om Martin Bril heb ik zelfs een paar tranen geplengd. Sommige mensen bestaan gewoon, en als die daar dan ineens mee ophouden is dat best een beetje raar.

Ramses is zo’n man waar je van alles van kan vinden. Ik ken mensen die hem als persoon maar niets vinden, vanwege het feit dat hij meer alcohol tot zich nam dan strikt genomen noodzakelijk was. Die hem een beetje een sneu type vinden.

Ik vind dat Ramses gewoon iets hád. Bezieling. Passie. Ik heb hem ooit in een of andere show van Paul de Leeuw gezien, samen met Liesbeth List en Alderliefste. Dat beeld van toen heb ik vooral. Krakkemikkig als hij was zat hij daar op een kruk en maakte er een show van. Gewoon, door er te zijn. Hij zong vals, maar het plezier dat hij er in had spetterde in het rond. Zijn ogen glommen van plezier. En ja, dan heb je me.

Met zijn liedjes had hij me ook te pakken. Zulke mooie teksten, zo puur vertolkt. De inhoud vaak existentieel. Ik luister er graag naar, een aantal staat ook op mijn MP3-speler. “Vivre”, de verfranste versie van “Laat Me” met Liesbeth en Alderliefste, is zo, zó mooi.

Maar ja. Nu is hij er niet meer. Hij was ziek, oud en ‘op’. En ach, wie zag het niet al lang aankomen? Hij zelf in elk geval wel…

(…)
Ik zal ook wel een keertje sterven,
daar kom ik echt niet onderuit.
Ik laat mijn liedjes dan maar zwerven,
en verder zoek je het maar uit.
(uit: Laat Me)