Gekke trekjes

Maandagmiddag ben ik heelhuids en met nieuwe schoenen thuisgekomen. Daarom kan ik geen rampenblog schrijven. Gelukkig kon ik vannacht niet slapen (gisternacht ook niet, en man, wat is de langste nacht dan lang…), dus nu heb ik een ander onderwerp om even met u door te nemen.

Mijn autistische trekjes.

Hoe ik daarbij kom? Wel, ik had laatst een gesprek met vriendin E., omdat één van ons gehoord had dat elk mens autistische trekjes heeft. Wij gingen die even benoemen. Zo kan vriendin E. gefascineerd naar het draaien van de wasmachine kijken en is het voor mij een noodzaak om het klepje van de brievenbus altijd te sluiten (dat is ook echt functioneel, want als het dan weer open staat weet je dat er post op de mat ligt, en post is leuk).

Maar ik heb meer, veel meer. Over gekke dingetjes die ik onbewust doe kan ik natuurlijk niets zeggen, maar ik heb zat dingen die ik zelf ook wel apart vind. Wat dan zoal? Nou:

1. Ik doe altijd eerst mijn rechter- en dan mijn linkersok aan. Altijd. Maar ik doe eerst mijn linker contactlens in en dan pas de rechter. Handschoenen: links-rechts, ringen: rechts-links, oorbellen: links-rechts.

2. Ik knak met mijn tenen. Als ik een afwasje sta te doen of zomaar wat sta te staan, wip ik af en toe eventjes omhoog zodat mijn teenkootjes ‘knakkerdekak’ zeggen. Lekker is dat.

3. Tijdens saaie autoritjes tel ik de strepen op de weg of geparkeerde auto’s. Tijdens doodsaaie autoritjes, til ik bij elke streep of auto mijn tenen even op. Dit vind ik zelf mijn raarste eigenschap.

4. Al mijn boeken, cd’s en dvd’s staan in alfabetische volgorde. Dit schijnt iets typisch autistisch te zijn, maar ik noem het vooral handig.

5. Behalve bij mijn geboorte, ben ik bijna altijd overal te vroeg. Echt. Soms maar een minuutje, maar ik zit ook vaak genoeg een half uur voor Jan Lul in een wachtkamer of op een station.

6. Als ik diep moet nadenken, dan steek ik de achterkant van mijn pen in mijn mond. Niet tussen mijn tanden, want op pennen kluiven is vies, maar tussen mijn lippen. Dit is een familietrekje, want mijn vader denkt op precies dezelfde manier diep na.

7, Vragen sluit ik vaak af met “of niet?”. Dus: “Kook jij wel eens spaghetti, of niet?” Of: “Bel jij je moeder vaak, of niet?” Het is volstrekt overbodig en ik hoor het mezelf nu ook steeds zeggen. Hier wil ik wel vanaf.

Het is niet zo dat ik denk dat ik morgen doodga of de hele week savooienkool moet eten als ik het anders zou doen. Het zijn gewoontetjes. Ik zou ze kunnen veranderen, maar ik zie daar geen enkele noodzaak voor.

Jullie hebben vast ook gekke trekjes. Ik ben nu te biecht gegaan en ik zou het leuk vinden om ook eens wat van jullie te lezen.

Vooral als er nog iemand is die dwangmatig met de tenen zit te wippen bij het passeren van geparkeerde auto’s, zou mij dat enorm sterken.