Radiostilte

De laatste dagen lag mijn weblog even plat als het openbare leven in Nederland.

Zoals ik in mijn vorige logje al even opmerkte, ben ik afgelopen woensdag weer bij de chirurg geweest. Die chirurg heeft in mijn bil gesneden. Dat was niet fijn (vooral het verdoven was hel), maar ze opereerde onder muzikale begeleiding van ABBA, wat het geheel toch iets minder erg maakte. Na de operatie fietste ik weer naar huis. Dat kon omdat de verdoving nog werkte.

Donderdag kon ik niet meer fietsen. ‘Zitten’ was een ingewikkelde zaak geworden. Bovendien had het gesneeuwd en ik heb een pleurishekel aan door de sneeuw fietsen. Donderdag kon ik met enige moeite nog wel naar een afspraak en naar theatersporttraining, maar sinds vrijdag ben ik aan huis gekluisterd geweest. Door die bil, maar vooral ook door sneeuw en gladheid.

Gevolg 1: met mijn bil gaat het al een stuk beter, wegens extreme rust.
Gevolg 2: ik maakte niets mee en ik had dus niets te bloggen.

Vandaag moet ik wel even bij een paar winkels zien te geraken. Mijn lievelingsbuurvrouw is jarig, dus ik moet een cadeautje kopen. Daarnaast heb ik dringend goede schoenen nodig, aangezien ik nu de keuze heb tussen zomersneakers en laarzen met hakken en dat is allebei niet puik om mee door de sneeuw te banjeren.

Hoe ik bij die winkels ga komen: geen idee. De tram rijdt niet en ik durf niet te fietsen. Voor mijn blog is dat wel goed, want dit zou best eens een nieuw verhaal kunnen opleveren. Om de één of andere reden zie ik mezelf al met een gebroken pols en een gescheurde wenkbrauw de dag afsluiten. Of ik dit ‘zelfkennis’ of ‘doemdenken’ moet noemen weet ik nog niet.

Mocht ik het zonder kleer- en wenkbrauwscheuren volbrengen, dan zal ik iets anders moeten verzinnen om over te schrijven.

Suggesties zijn welkom.