Deze week is het allemaal alweer een jaar geleden.
Het gaat zo snel. Het ging zo snel. Een paar maanden en toen was het gebeurd. Toen was Hanneke er niet meer.
Ik heb veel aan haar gedacht het laatste jaar, maar deze week is het extra. Ik denk steeds terug. De dag dat ze doodging. De dag dat ik het hoorde. Het telefoontje met een oud-collega. Zij in Zeeland, ik in Den Haag, allebei in tranen.
De dag van de begrafenis, vrijdag een jaar geleden. Hoe het ging die dag. Hoe collega M. en ik geen woord zeiden toen we elkaar zagen, maar onze armen om elkaar heen sloegen en huilden, huilden…
Hoe ik die dag ervaren heb. Iedereen was zó verdrietig, maar we deden het samen. Dat maakte het fijn. En dat maakte het ‘des Hannekes’.
Vorige week kreeg ik een mail van collega W. Gewoon, gezellig. Maar wel een PS die las: “zondag is het alweer een jaar geleden dat Hanneke is overleden. Ik denk nog vaak aan haar.”
Ik dus ook.
Ik kan er maar niet aan wennen dat ze er écht niet meer is.
(…)
Of dat je in plaats van sterven
gewoon verstoppertje speelde
en dat we je nog steeds
niet hadden gevonden.
2 opmerkingen:
sterke! Dat soort jubileums (is dat wel een goed nederlands woord?) is altijd zwaar....
Inderdaad: al weer een jaar geleden. Ongelooflijk. Ook ik denk nog vaak aan haar. Wij allemaal. En dat is mooi: ze heeft echt wat betekent.
Een reactie posten