Prins

Ik heb mijn Sneeuwwitjecollectie nog steeds niet compleet. Ik mis in elk geval nog drie dwergen, een obscure schildpad en de prins. In dat laatste zie ik meteen een treffende gelijkenis met het echte leven. Wat er ook komt, geen prins.

Gisteren leek er eventjes hoop te zijn. Ik was bij AH en ik kreeg een figuurtje. Ik pakte het direct uit. Om vervolgens met onverholen teleurstelling te constateren: "Deze heb ik al."

De caissière bleek van het coöperatieve soort, want ze belde meteen de servicebalie. "De prins! Ik wil de prins!" riep ik. Bij de servicebalie zeiden ze dat die wel hadden, dus ik ging er op af.

Er werd op me gewacht, dat was duidelijk. Aan de mevrouw voor mij vroeg de servicemedewerkster: "Komt u voor de prins?" De mevrouw keek verward. "Nee, dat ben ik", zei ik. Daarop haalde de medewerkster het mandje met ruildwergen tevoorschijn en begon daar in te spitten. "De prins, de prins..." mompelde ze. "Het mag ook een echte zijn hoor", zei ik. Ik doe daar niet moeilijk over.

En toen bleek dat ze helemaal geen prins hadden. In goed Nederlands heet dat 'een deceptie'. Ik heb een dwerg bij zijn kladden gegrepen en ben thuis op de bank gaan zitten mokken, met mijn knuist onder mijn kin en een immense pruillip.

In mijn zoektocht naar de ware prins was 'klein beginnen' eventjes mijn nieuwe tactiek. Want: 'Wie het kleine niet eert...' Afijn, je kent het wel.

Dat zelfs dit niet lukt, geeft me eerlijk gezegd weinig hoop voor de toekomst.