Wij gaan naar Stockholm toe, wij gaan naar Stockholm toe...
Dat zongen Wim en Astrid niet, dat zingen vriendin J. en ik. Want wij gaan dus naar Stockholm toe. Over twee maanden. We gaan een sneeuwpop bouwen en in een retehip hotel slapen (maar dan in een kamer zonder raam en met een stapelbed, maar I don't care, ik mag boven).
Omdat Wim en Astrid in Stockholm waren, dacht ik: "Ha leuk, een voorproefje! Kijken wat daar te beleven valt!" Wel, ik heb drie belangrijke dingen ontdekt. Ten eerste: Stockholm heeft een afhaalchinees. Ten tweede: het is toegestaan afhaalchinees te verorberen op je hotelkamer. Ten derde: je kan je knar stoten tegen het hotelkamerraam. Maar dat laatste gaat ons niet gebeuren, want wij hebben dus geen raam! HA!
Ik vond het echt treurig. Dan ben je in een mooie, verre stad. Weg bij de koeien, weg uit de getto waar je woont. En dan eet je afhaalchinees op de hotelkamer. Jongens toch! Ga dan gezellig uit eten, de stad verkennen! Doe leuke dingen! En niet kajakken want djiez, dat kan overal. Conclusie: vriendin J. en ik gaan Stockholm zelf wel ontdekken.
Bij de andere setjes was het ook treurig.
Hans is nu al bezig om Audrey te dumpen. Omdat-ie meer tegengas verwacht had van haar. Terwijl Audrey gewoon een saaie drol is. Heus wel lief, maar saai. Qua eetgedrag en de behoefte om nieuwe dingen uit te proberen passen ze wel bij elkaar. "Wat de boer niet kent..." zeggen ze soms, maar hier was het al: wat de boer niet herkent. Vreselijk. Ik denk dat afhaalchinees er voor die twee niet in zit.
Neeltje is ook al bezig met dumpen, maar dat is ze al een tijdje. Eerst moest ik er niet aan denken om met Wietse te verkeren vanwege zijn zwijgzaamheid, nu is het vanwege zijn klefheid. DIe knul zat heel de tijd nog nét niet bij Neeltje op schoot en dat zinde haar niks. Ik snap dat. Hij ziet haar als de plaatsvervanger van God op aarde, zij ziet hem meer als Lucifer. Dat wordt dus niks.
Bij Peter en Hanneke wordt er nog niet gedumpt. Daar werd gezopen. Begrijpelijk, ik zou ook ongelofelijk aan de drank gaan in hun beider gezelschap. Peter had Hanneke "lekker ingestopt" en ik wil niet weten wat hij daarmee bedoelde.
Ik hoorde trouwens dat 'mijn' Hanneke zelf ook pas vorige week besefte dat Peter en Hanneke hetzelfde heten als zij en haar lief. Ik voel me nu minder schuldig.
En dan heb je nog Jos en Dycke. Zoetgevooisde, softe, glijerige Dycke. Ik kan me zó voorstellen dat die des avonds op haar hoofd staat in haar yogakamer. Of dat ze reiki geeft aan dode vogeltjes. (ik ken werkelijk iemand die dat doet).
Elke keer dat zij in beeld waren, hoopte ik dat er iets ergs zou gebeuren. Een ongeluk ofzo. Iets waardoor ze uit die mierzoete verliefdheidsmodus zouden komen. Het was echt té erg. Te lief, te leuk, te gezellig. Ze aanbidden elkaar tot in extremen. Ik vind dat irritant! Ik zou niet eens zo kúnnen zijn, al barstte ik uit mijn voegen van adoratie. Volgens mij hoeft Dycke nog maar een klein scheetje te laten om Jos te vertederen. Ieuw.
Al met al was het dus niet veel soeps. Drie prille relaties staan al op springen, Dycke en Jos staan op geheel andere wijze op springen. Wim en Astrid eten Chinees en vinden dat het goed is.
Het is eigenlijk maar beter dat het na volgende week is afgelopen. Niet alleen omdat de schwung er helemaal uit is, ook omdat ik vannacht van BZV droomde. Het is een té groot deel van mij geworden. Dat is niet goed, ik ben toe aan iets nieuws in mijn leven.
Dus wij gaan naar Stockholm toe. Zonder boeren. Ik ga wel sneeuwballen naar vriendin J. gooien, want dát is pas pret op je stedentrip. En J. gooit terug hoor! No shit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten