Boer d'amour (2)

Er moet me weer het één en ander van het hart over Boer Zoekt Vrouw. Dit zou best eens een feuilleton kunnen worden, want een uurtje BZV genereert gewoon teveel gespreksstof om in je eentje te verwerken. Ik weet dat ik mijn vaste commentator UB47 heb teleurgesteld met mijn voorliefde voor agrarische liefdes, maar daar trek ik me lekker niets van aan.

Ten eerste: Jos. Die Jos die ik oud maar leuk vond. Die is me toch een beetje te glad hoor. Hij is een womanizer, and not afraid to show it. Voor al zijn dates had hij gisteren een omvangrijke bos bloemen meegenomen, hij maakte daarbij opmerkingen over hun ‘combinaties’ (daarmee bedoelde hij hun kleding, red.) en of de bloemen daar een beetje mee wilden matchen of niet. En dan nog iets: zijn date Suzanne. Die riep dus eenzelfde reactie bij me op als Marieke van boer Jochum uit het vorige seizoen. Dat ik zat te gillen op de bank zodra zij haar mond opentrok. Dat had ik ook met Suzanne. En dit is géén overdrijving: ik zat écht te gillen. En ik wilde dingen naar mijn TV gooien en net als Hermione in de laatste Harry Potter film verontschuldigend zeggen van: “Excuse me, I have to go and vomit”. Maar ik heb me dus beperkt tot een welgemeende krijspartij. Jos heeft Suzanne wel gekozen om volgende week iets leuks te gaan doen, dus ik moet iets in huis halen tegen de keelpijn.

Boer Wietse: tsja. Wat moet je ermee. Zijn speeddates gingen precies zoals ik verwacht had. Lange stiltes. Verlegen wegkijken. Op geen enkele vraag een antwoord weten. Zelfs niet op de vraag: “Wat vind jij leuk om te doen?” Ik zou gék worden van zo’n man.

Paardenmeisjes zijn en blijven erg. Ik wist dat al, want ik heb dertien jaar lang tegenover een manege gewoond. Daar wemelde het van die grieten. Altijd met een bepaalde arrogantie, altijd in een bodywarmer. Nou ja, die bodywarmer hadden ze voor de speeddate met boer Peter dan niet aangetrokken, maar verder: prototypes. Werkelijk. Dat vond Peter gelukkig zelf ook. Hij vond het niet leuk als meisjes alleen maar over “pèrden” konden praten. Maar ja, wat verwacht je dan als je de hele voormalige Penny-doelgroep op je dak krijgt?

Dan de ogen van boer Hans. Die moeten wel echt wonderschoon zijn. Het viel mij niet zo op, maar al zijn dames hadden het er over. Misschien omdat hij verder zo nietszeggend was dat je dan in godsnaam maar op die ogen ging focussen. Het kan natuurlijk ook echt waar zijn. Verder vond hij alle brieven “leuk” en alle foto’s “spontaan”. Ik weet het nog niet zo met hem.

Om het lijstje compleet te maken: boer Wim. “Eén brok boer”, noemde één van zijn vrouwen hem. Dat klopt wel. Verder zei Erie, die volgende week mee op date mag: “Weet waar je aan begint.” Ik ken Erie nog niet zo goed, maar ik denk dat die waarschuwing wel op zijn plaats is. Maar Wim is wel te pruimen. Die gaat zijn vrouw wel vinden.

Ondertussen weet ik dat ik ook met collega’s B,, S. en W. kan nabespreken, maar dat is geen garantie dat ik er nu nooit meer over ga loggen. Boer zoekt Vrouw is gewoon té mooie televisie om onbesproken te laten. U bent gewaarschuwd.