Mannen met Krabbels

‘Mannen met Boedel’ is de allerlaatste show van Erik van Muiswinkel en Diederik van Vleuten. Na deze show stoppen ze. Toen dit nieuws bekend was gemaakt, mailde Ella mij: “Zij ook al? Wij gaan gewoon door als duo hoor!” Dat is dan weer het goede nieuws.

Gisteravond ging ik met F. en L. naar de Leidse Schouwburg om ‘Mannen met Boedel’ te zien. Het was een compilatieshow met het beste van Erik en Diederik. Door extreem hard lachen viel ik regelmatig van mijn stoel en ik kreeg de verdenking op me dat ik niet als liefhebber maar als souffleur in het theater zat. Dit omdat ik hele stukken zó woordelijk uit mijn hoofd kende dat het niet meer geloofwaardig was.

Na afloop dronken we in de stampvolle foyer nog een drankje en toen liepen we de donkere avond in. Onderweg kwamen we een paar McFlurry’s tegen die we toen maar hebben opgegeten. Daarna liepen we terug naar de auto.

Op de terugweg passeerden we de schouwburg weer. Ik keek naar binnen en zag Diederik van Vleuten rustig converserend aan een tafeltje zitten. Dit was mijn kans op een handtekening, bedacht ik me. Dus ik rammelde aan de deur van de schouwburg en een vriendelijke medewerker liet mij binnen. (“Als ze wat vragen, moet je maar zeggen dat je iets vergeten bent.”)

Ik liep naar Diederik en knoopte een gesprekje aan. Ik had een ingang, want eigenlijk horen we al lang tot elkanders inner cirkle. We hebben ooit gemaild over een dichtbundel van Hanny Michaelis, en ja, dan deel je gewoon iets met elkaar. Het leuke was dat hij dat inner cirkle gevoel ook had, want hij herinnerde zich precies wat ik bedoelde. Ter bezegeling van onze vriendschap, zette hij zijn handtekening in mijn agenda. Wel met een verkeerde datum erbij, dus de handtekening gaat pas morgen in. Maar desalniettemin.

Ook Erik was genegen mijn agenda te verfraaien met een krabbel. Ik blij, en ik merkte op “dat ik nu de handtekening van de Hoofdpiet heb!” Erik zei: “Nee nee nee, de Hoofdpiet heeft een eigen handtekening!” Waarna hij mijn agenda andermaal opeiste en deze ook uit naam van de Hoofdpiet signeerde.

In jubelstemming verliet ik Leiden. Thuis danste ik door de kamer met mijn ineens zéér waardevolle agenda in mijn armen. Maar eerlijkheidshalve: dat dansen leek meer op woest hoefgetrappel.

Ik ben wel een beetje droevig over het einde van Erik & Diederik als theaterduo. Aan de andere kant: deze afsluiting is er wel eentje om in te lijsten. Kletsen met mijn helden en een krabbel op de koop toe. Het maakt me oprecht blij.

En Ella en ik gaan dus door als duo.
Dat is dan weer het goede nieuws.