donderdag 7 mei 2009

Mijn persoonlijkheid

Afgelopen zaterdag ging ik met vriendin J. naar Ciske de Rat, de musical. Goede wijn behoeft geen krans, dus ik volsta met de opmerking dat we op onze stoelverhogers volop hebben genoten. Ciske fungeert in dit epistel vooral als bruggetje, want mensen, ‘ik voel me zo verdomd alleen’. Maar echt.

Wat is het geval?
Op kantoor zit ik volgens de statuten en reglementen tegenover T., maar die is nogal uithuizig. Twee dagen in de week zit ze te flexwerken op een andere etage en op de resterende dagen vertoont ze een opvallende gelijkenis met Osama bin Laden (als je al een bericht krijgt is het onbegrijpelijk en voor de rest zijn ze hoofdzakelijk onvindbaar). Op de momenten dat T. weer eens op haar kuierlatten is, kan er in theorie best iemand op haar plekje tegenover mij zitten, maar dat gebeurt maar verrekte weinig. Ik snap dat niet en het stemt me droevig.

Enige tijd geleden kaartte ik dit al aan bij sectiechef L.
“…en dan te bedenken dat ik vanochtend nog gedoucht heb”, snufte ik.
“Dan ligt het dus aan je persoonlijkheid”, sneerde L.

Momenteel begin ik warempel te geloven dat hij gelijk heeft. Ik zit al dagenlang zeer solitair achter mijn bureau. Door mijn collega’s te voorzien van warme dranken probeer ik terug in de good books te komen, maar vooralsnog zonder resultaat. Ze lurken hun koffie en vinden het allemaal wel best.

Ondertussen heb ik hier geestelijk enorm onder te lijden. Niet alleen identificeer ik me met Ciske (en natuurlijk met Remi), ook is mijn zelfbeeld in het geding gekomen en ligt een depressie op de loer. Een mens is immers niet gemaakt om alleen te zijn.

Zelf weet ik genoeg oplossingen, maar ze slaan nog niet echt aan. Ik heb gevraagd of ik een tamagotchi mag (en daarna een goudvis). Ik heb aan mensen gevraagd of ze er gezellig bij komen zitten. Ik heb T. aangesproken op het feit dat ze me verwaarloost (haar antwoord: “Ik moet nu naar de trein.”) en ik slijm dus bij mijn collegae. Het is dat ik zelf niet zo outgoing ben, anders had ik allang het bureau van een collega gekaapt. Eentje in de kantoortuin, natuurlijk.

L. heeft inmiddels over mijn schouder dit logje meegelezen. Dat is gunstig, want hij ziet nu de ernst van de situatie in. Prompt heeft hij zijn tas bij mij neergelegd en is nu zelf, heel T.-fähig, on the run.

Weet iemand een goede psychoanalyticus voor mij?

:(

2 opmerkingen:

UB47 zei

Ik kan je van harte mijn shrink M. aanbevelen. Maar ja, die woont in Z ...

Ella zei

Ik voel met je mee. Gisteren zaten we hier nog met z'n vieren. Nu ben ik weer helemaal alleen. Voordeel van alleen werken is wel dat ik de radio aan kan zetten.

Maar mocht je erover willen praten, je weet me te wonen.

U Zei?! - Deel 36

De laatste maanden verzamelde ik weer heel wat verhaspelingen. Hierbij de nieuwe lijst. Om de donkere dagen en de gedeeltelijke lockdown wat...