Sport

Ik heb een grote stap gezet in mijn leven.

Dit begon met een vlaag van verstandsverbijstering. Ineens had ik het idee in mijn hoofd om (misschien, wellicht) te gaan sporten. Dat klinkt als iets heel gewoons, maar voor mij is het bijzonder. Als ik de keuze heb tussen sporten of op de bank een boek lezen en onderwijl muffins naar binnen stouwen, dan kies ik toch voor het laatste. Maar ja, sporten is gezonder dan muffins verorberen. Daarom wilde ik (misschien, wellicht) gaan sporten.

Allereerst heb ik mijn computer opgestart en ben ik gaan google'en naar een sportschool in de buurt. Want ik dacht: ik ga dus niet eerst een half uur fietsen, dan een uur sporten en dan weer een half uur fietsen. Ik ben gekke Henkie niet. Google bracht mij in contact met een sportschool in de buurt. Daar ben ik toen eerst eens langs gefietst om te checken hoe ver de afstand huis-sportschool precies was. Die was acceptabel. Vandaag ben ik daarom binnen gegaan en heb ik een intake gehad, waarbij ik mezelf niet beter voordeed dan ik ben. ("ik ben zo flexibel als gewapend beton, ik ben nog één muffin verwijderd van ernstige obesitas* en ik háát sporten.")

Ik krijg als steuntje in de rug en stok achter de deur een soort personal trainer. Klinkt decadent, maar anders komt er gewoon niets van. Of ik begin heel fanatiek maar dan donder ik van de hometrainer of laat ik de loopband op hol slaan. Zulke dingen overkomen mij nou eenmaal. Het is dus voor iedereen beter dat er iemand over mijn schouder meekijkt. Bovendien is zo'n training vier keer effectiever dan gewoon fitnessen. Dat werkt motiverend.

Maar toch. Ik moet nog een beetje aan het idee wennen.

Ik.
In een sportschool.

Laat dat beeld maar even rustig op je inwerken. Ik kom hier nog op terug.

*Dat is niet waar hoor. Er zijn mensen die vinden dat ik niet mag zeiken over mijn buik ("jij hébt helemaal geen buik"), maar ik had gewoon leuke buikgrapjes bedacht en ja, die wil ik dan ook maken. Uiteindelijk bleek dat dus beter voor mijn ego dan voorzien.