Een heks, maar wel een lieve

Gisteravond is een eigenschap van mij aan het licht gekomen waar ik niet trots op ben, maar die er dus wel in zit. Namelijk deze: ik ben af en toe echt een jaloerse heks. Niet in materieel opzicht, nee, het gaat om sociale jaloezie en om liefdesjaloezie. Wat dat betreft kan ik erg afgunstig zijn, en vooral ook heel doemdenkend.

De casus is als volgt: iemand die ik liefheb gaat naar de sauna met een andere vrouw. In eerste instantie reageerde ik natuurlijk heel nonchalant, maar ondertussen begon er wel een groen monstertje aan mijn binnenste te knagen. Hij knaagde niet hard, maar net hard genoeg. Dat bleef niet onopgemerkt.

Terwijl ik dus heel casual reageerde en het knagende groene monstertje probeerde te negeren, werd ik wat stiller. Daarna begon ik een heel klein beetje te pruilen. Ik kroop dichter tegen hem aan. Tot slot zette ik dit gesticuleren kracht bij door een vraag te stellen waarmee ik mijn onzekerheid onomwonden de huiskamer in slingerde. Ik vroeg zoiets als: “Maar blijf je dan wel van haar af?“ Ik kreeg een ietwat verbaasde blik. Hij bezwoer me dat hij van haar af zou blijven. Waarop ik natuurlijk vroeg of zij dan ook van hem af zou blijven. Ook dat werd me bezworen.

Mijn probleem is dat ik zulk soort dingen te veel visualiseer.

Ineens had hij me door. Hij fluisterde in mijn oor: “Je bent een beetje jaloers!” Beschaamd mompelde ik “ja”, omdat dat zo was en omdat ik dat stom vond. Want ik weet heus wel dat ik niet jaloers hoef te zijn. Dit werd mij nog eens bevestigd in zijn reactie: “Ach wat scháttig!” De rest van de avond zei hij nog een paar keer dat hij het zo lief vond. Het hielp niet veel.

Ik weet dat het vooral in mijn eigen hoofd zit, maar een blote vrouw in zijn nabijheid, niet zijnde ik, dat kost me gewoon een beetje moeite. Ook al blijven ze van elkaar af.

Zo word ik dus een jaloerse heks. Een lieve, dat wel. Maar dat laat onverlet dat als iemand mij ooit besodemietert, ik diegene levenslang met passie zal haten. Ik denk hierbij ook aan iets met een hoofd op een staak in mijn ene en een brandende fakkel in mijn andere hand.

Maar ook dat visualiseer ik misschien iets te veel.