Er staat een belangrijk innovatietraject op stapel, dat te maken heeft met mijn keuken. Zondagmiddag gaan we met drie plankjes en drie spotjes zorgen dat mijn keuken voldoet aan de strenge kwaliteitseisen van deze moderne tijd, en vooral aan die van mezelf. Op het moment mankeert er namelijk het één en ander aan. Zoals:
1. Ik heb geen licht in de keuken. Eerst had ik nog een lampje in de afzuigkap, maar dat is stuk en ik krijg de afzuigkap niet open, dus ik kan het lampje niet vervangen. Het is dus altijd een verrassing wat ik voor mezelf sta te koken en in welke staat ik dat uiteindelijk op mijn bord kwak.
2. Mijn gootsteen is tevens wastafel, bij gebrek aan echte wastafel. Zodoende staat er rond de kraan een verzameling flesjes, doosjes, tubes en tandenborstels. Beurtelings plonzen die in het afwaswater. Dat is onhandig. En onhygiënisch.
3. Mijn combimagnetron staat op de wasmachine. Als de wasmachine aan staat, moet die daar vanaf, want anders loopt het aantal decibellen tijdens het centrifugeren op tot onacceptabel niveau. Dat ding is alleen loodzwaar, dus elke keer als ik ga wassen, zet ik het welzijn van mijn rug daarmee op het spel. (met ‘die’ en dat ‘dat ding’ als antecedent voor de magnetron).
4. Mijn keuken heeft een onvolwassen, studentikoze uitstraling. Dat vind ik maar niks. Ik ben namelijk wèl volwassen en al twee keer afgestudeerd, dus het moet maar eens afgelopen zijn met die flauwekul. Mijn ware aard mag zich nu ook weleens in mijn keuken gaan manifesteren.
Voor het verhelpen van punt 1 ga ik spotjes monteren. Deze werken meteen ook mee aan verbeterpunt 4, want ik vind een keuken met spotjes echt VT Wonen verantwoord, dus volwassen. Bovendien: heb je ooit een studentenhuis met spotjes in de keuken gezien? Nou dan. I rest my case.
Punt 2 en 3 worden adequaat opgelost door middel van plankjes. Drie in totaal. Twee tussen mijn bovenkastjes, voor het neerpoten van alle drogisterijartikelen en eentje boven de wasmachine waar mijn magnetron dan naartoe verhuist.
Ik zeg nu wel steeds dat ‘ik’ dit ga doen, maar de praktijk ligt anders, want daar ben ik echt te onhandig voor. Ik heb het plan wel bedacht en de maten genomen (en een second opinion aangevraagd in dezen). Daarna heb ik J. lief aangekeken met mijn Bambi-blik, mijn schouders opgehaald, een pruillip getrokken, en toen zei hij (heel hard lachend om mijn mislukte pruillip) dat hij het zou doen.
Vanochtend bij het wakker worden zei J. bovendien: “Weet je wat wij moeten doen?” En ik zei zoiets als: “Wàh?” En hij: “We moeten jouw verwarming ontluchten.” En ik weer zoiets als: “Wàh?” En toen: “Doeniezowakker….” En hij: "Sorry. Maar we gaan het wel doen."
Zo zie je maar weer. Knutseltechnisch gezien ben ik gewoon een minkukel. Maar die keuken wordt natuurlijk wel heel mooi en mijn huis lekker warm. En dat vind ik een goed iets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten