Verkeerd verbonden

Wat zijn sommige mensen toch Raar! Met een hoofdletter ja! Voorbeeld: de mevrouw die gister schuin tegenover mij in de trein zat.

Haar kapsel leek serieus waar op dat van Cruella DeVil, je weet wel, dat nare wijf uit de 101 Dalmatiërs. Verwijt mij niet dat ik die film ken, mijn oma had vroeger maar twee smaken videofilms: honden of katten. Honden waren er dan gelijk 101 en de katten waren Aristo. Zodoende heb ik die Dalmatiérs denk ik ook wel een keer of 101 gezien, en dan krijg je gewoon die associatie als er iemand schuin tegenover je komt zitten die én wit én zwart haar heeft.

Ze had ook een nogal omvangrijk achterwerk, maar dat hebben wel meer mensen. Daarmee ben je niet gelijk raar. Desondanks wilde ik het hier even aantekenen, ik weet ook niet waarom.

Maar wat haar pas echt Raar maakte, was dit: Ze las. Ze las een groot, dik boek. Ze liet haar vinger langs de regels glijden en las alsof haar leven er vanaf hing. Nu zul je zeggen: dat is toch niet raar? Maar jawel. Jawel! Want:

Ze las het telefoonboek.
Ik herhaal: ze zat in de trein en las het te-le-foon-boek!

Natuurlijk vroeg ik me af waarom in godsnaam, maar dat durfde ik dan weer niet te vragen. Misschien had ik iets moeten zeggen in de trant van: “Goed boek hè? Ik heb het ook gelezen. Het is echt spannend! Vooral de clou is echt ontluisterend.” Maar ja, dat deed ik ook niet.

Nee. Ik verbaasde mij slechts. En ik probeerde mijn wenkbrauwen, die als in een spasme telkens naar fronsstand schoten, in bedwang te houden. Dat viel nog niet mee.

Het voorbeeld lijkt me in elk geval duidelijk.
Misschien zijn bepaalde draadjes in haar hoofd gewoon verkeerd verbonden.