Anne in Afrika - Een slecht begin is óók het halve werk

De afgelopen weken maakte ik een onvergetelijke reis. Startpunt was Kaapstad, eindpunt Victoria Falls. Every second was a highlight. Speciaal voor mijn blog licht ik er een paar verhalen uit. 

***

De vakantiereis begon niet al te voorspoedig. De moeilijkheden begonnen al op Schiphol.
Het KNMI had sneeuw voorspeld op mijn vertrekdag. Dat was voor de dames en heren van de luchtverkeersleiding voldoende aanleiding om het Paniekprotocol af te kondigen. De KLM deed hier vol enthousiasme aan mee. 24 uur voor vertrek ontving ik een sms'je:

Beste reiziger, je vlucht is helaas geannuleerd. We proberen je zo snel mogelijk op een andere vlucht te boeken. Je  nieuwe vluchtgegevens kun je vinden in Mijn Reis op onze website door in te loggen met jouw boekingscode en achternaam. Onze excuses! 

Ze stuurden me ook een mailtje, waarin ze beloofden dat ik mijn nieuwe vluchtgegevens binnen drie uur zou ontvangen. 

Vluchten kan niet meer 
Door al dat geruststellende gereutel reageerde ik in eerste instantie tamelijk laconiek op de onheilstijding. Het was natuurlijk vervelend, maar hé... de KLM zou het binnen drie uur voor me oplossen. Dus waarom zou ik me zorgen maken? 

Nou, met de kennis van nu kan ik die vraag beantwoorden. Ik had me zorgen moeten maken omdat de KLM helemaal niks oploste. If anything maakte de KLM het probleem vooral groter. En ingewikkelder. En onacceptabeler. En frustrerender. Ik ontving geen nieuwe vluchtgegevens. Ik hoorde überhaupt niks meer van ze. Daarom belde ik de helpdesk en werd daar - na anderhalf uur in de wacht - afgepoeierd. De argumentatie: "Het ticket is van Air Namibia. Dus wij hoeven dit niet op te lossen". Ik probeerde zo kalm mogelijk uit te leggen dat dat nogal onlogisch was (ik gooide zelfs nog een mooie metafoor in de strijd ("Als jouw iPhone kapot gaat vraag je toch ook niet aan Samsung om een nieuwe?!") maar het mocht niet baten. Ik kreeg een telefoonnummer van Air Namibia ('ze zijn wel pas morgenochtend weer bereikbaar') en dat was dat. Geen vlucht en geen oplossing.

De Hell-desks
Terwijl mijn backpack beteuterd in een hoekje van de kamer stond te wachten besteedde ik een groot deel van de volgende dag aan het bellen van helpdesks. Ik werd van kastjes naar muren en met kluitjes in het riet gestuurd. Bij KLM volhardden ze in hun 'niet ons ticket, niet ons probleem'-nonsens. Eén dame kreeg al mijn opgebouwde frustratie over zich heen - en  dat was haar eigen schuld. 

Zij: "....want het sneeuwt."
Ik (zag uit het raam de gewone groene wereld): "Nee. Nee! Het Sneeuwt Niet. Dat is nog het ergste! Mijn vlucht vertrekt niet vanwege de sneeuw, maar... MAAR... Er. IS. Geen. Sneeuw!"

(een paar uur later lag er wel sneeuw, en veel ook, maar op dat moment klopte het wat ik zei).

Zij: "Nee nou ja oké, maar als er op de eindbestemming sneeuw ligt dan..."
Ik:  "Mijn eindbestemming? Mijn eindbestemming is Kaapstad. Daar ligt geen sneeuw. Daar is het 25 graden!"

We werden het niet eens en ik kreeg nog steeds geen nieuwe vlucht, geen oplossing, geen hoop. Later  die dag zaten mijn backpack en ik samen beteuterd in een hoekje. Thuis, en niet in een vliegtuig zoals de bedoeling was.

De vroege maandagochtend bracht me een verrassing: ik kreeg een sms van  KLM met mijn nieuwe vluchtgegevens. Geen drie uur later, maar 33 uur later. Je verzint het niet. Als je iPhone kapot gaat behoort Apple je dus tóch te helpen.
Enfin.  Ik had een vlucht, maar wel pas op woensdag. En op woensdag had ik al een afspraak in Kaapstad. Dus ik dacht: laat ik de helpdesk nog eens bellen om te zien wat ze voor me kunnen doen. Dat vond ik een beetje griezelig, want wat als ik die sneeuwvrouw weer aan  de lijn kreeg?

Daar hoefde ik  me geen zorgen over te maken, want ik kreeg niemand aan de lijn. De helpdesk was inmiddels volkomen onbereikbaar. Dus ik ging maar naar Schiphol om het bij de balie van KLM 'even te regelen'.

Drop out or die
De rij waar ik in terechtkwam was  's avonds  op het journaal te zien. Duizenden en duizenden mensen stonden samen met mij in de langste, verschrikkelijkste Rij ooit. Allemaal gestrande reizigers. Allemaal mensen die net als ik nogal kwaaiig waren. Op de KLM en op de sneeuw. Duizenden mensen die allemaal even iets gingen regelen bij de KLM-balie. "Drop out or die", was het devies in de rij. Een paar Britten (met wie ik ondanks alles enorm heb gelachen) vroegen mij of ik hun nieuwe beste vriendin wilde worden nu het erop leek dat we tot in den doet samen in  die rij zouden staan. Ik stemde toe. We filosofeerden over bordjes met tijdsindicaties (pretpark-style). "Dat zouden ze hier ook moeten doen", zei iemand. "Dat hèbben ze hier ook gedaan, maar we zijn nog een  paar uur van het laatste bordje verwijderd", zei iemand anders. We filosofeerden over de teksten die op de bordjes zouden moeten staan. "Apply for citizenship" leek ons de beste optie.

Enfin. Na 4,5 jaar uur in De Rij probeerde ik de helpdesk nog maar eens te bellen. En plotsklaps ging dat uitermate soepel en kreeg ik zelfs na minder dan een kwartier wachten iemand aan de lijn. En zij wijzigde mijn ticket van woensdag naar dinsdag.

All is well that ends well. 

Afrika, at last
De volgende ochtend kon ik dan toch éindelijk naar Afrika. De eerste dag bracht ik door met vriend A., en al mijn frustraties verdwenen als eh... ja... als sneeuw voor de zon, inderdaad.
Een lichte teleurstelling over het begin van mijn vakantie heb ik nog altijd. Ik verheugde me zó op een paar dagen Kaapstad. KLM moet diep door het stof gaan wil ik het ze vergeven.

Maar goed. Na dit moeizame begin werd alles alleen maar beter. Zonovergoten, vrolijk en gezellig. En ik belandde ook nog in een stroomversnelling. Meer daarover in mijn volgende blog.