Bij-zaken

Het kan u bijna niet ontgaan zijn: de bij is in gevaar. Van de 358 bijensoorten die er in Nederland leven is de helft inmiddels bedreigd. Natuurminnend Nederland zaait zich een slag in de rondte en doet er alles aan om de bijen – en daarmee een groot deel van onze eetbare gewassen – te redden. Zelfs Kinderen voor Kinderen bemoeit zich ermee en zingt vol overgave Red de bij.
Dat is allemaal leuk en aardig, maar het interesseert die bijen echt geen ruk. Dat is althans de conclusie die ik trek na mijn belevenissen van zondagochtend.

Verrassingsaanval
Het begon allemaal toen ik tamelijk opgeruimd in mijn keuken aan het rommelen was. Ik verschoof mijn zonnebloemzaaizak. Dat had ik beter niet kunnen doen, want dat was het begin van de miniramp. Even later haalde ik mijn hand door mijn haar, want ik voelde iets wat daar niet hoorde. Dat 'iets' bleek een soort geradicaliseerde terrorbij te zijn, die mijn kleine gebaar groots afstrafte. Hij beet me in mijn middelvinger en toen ik van schrik met mijn hand wapperde zakte hij af naar mijn elleboog om daar nogmaals toe te slaan. Die tweede beet was een slap aftreksel van de eerste; waarschijnlijk deed zijn angel het niet meer zo goed.
Terwijl ik vloekend van de pijn op en neer sprong, stortte die kleine opvliegende uitslover op dramatische wijze ter aarde. Alsof het allemaal ineens over hem ging.

To bee or not to bee
Dat klerebeest dacht natuurlijk dat ie een sterke zaak had. Alsof hij daar – liggend op de keukenvloer en zoemend als een verlepte bromvlieg – alleen maar wilde zeggen van: “Ach kijk mij nou toch! Ik ben stervende! Terwijl ik daarnet nog gewoon op een zonnebloemzaaizak zat, zoals een goede bij betaamt! Ging ik éven in haar haren zitten, werd er onmiddellijk een aanslag op mijn leven gepleegd. Met succes. Want och, och, och… kijk mij nou toch. Mijn laatste uur heeft geslagen. Terwijl ik een bedreigde diersoort ben! Doe iets! Bel de dierenambulance! De traumahelikopter! Dr. Pol! De wereld kan niet zonder mij!”

Nou. Daar had ik dus geen boodschap aan. Je gaat mij niet eerst op agressieve wijze in mijn middelvinger steken – binnen de begrensde mogelijkheden van een bij ook nog eens dé manier om ‘fok jou!’ te zeggen – en dan doen alsof het allemaal om jou draait. Omdat je sterft én uitsterft en een beetje zielig ligt te doen op een keukenvloer. Terwijl: hij had het ook allemaal anders kunnen aanpakken. Hij had ook gewoon weg kunnen vliegen in plaats van mij te steken. Mij mijn moment kunnen gunnen. Maar nee hoor, ik krijg weer te maken met een bij die bij de geringste wapper van zich af moet bijten. Terwijl ik vind: als je dan toch al een bedreigde diersoort bent, dan kun je ook gewoon wat beter op jezelf passen. Want zeg, je bent een bij, dus je wéét dat je het niet overleeft als je iemand bijt. Doe dat dan ook niet!! Kies eieren voor je geld!! Ik vind het hoog tijd voor een bij-scholing over de do’s en dont’s als je met uitsterven bedreigd wordt. Do: je gemak houden. Don’t: je eigen dood bespoedigen.

Maar vooruit, red de bij 
Voor mij is dit avontuur gelukkig goed afgelopen. Ik heb inmiddels geen pijn meer. De bij - die ik na het steekincident hulp bood bij zijn vrijwillige levenseinde - rust vredig in de bijenhemel, en zijn stoffelijk overschot in de prullenbak.

Eind goed, al goed dus. En natuurlijk moeten we doorgaan met bijen redden. Mogelijkerwijs had ik met een extremistische zelfmoordbij te maken, en je moet niet een heel volk aankijken op die ene rotte appel. Tegelijkertijd moet ik eerlijk bekennen dat mijn eigen enthousiasme om bijenredder te worden even wat minder is. Misschien is het mijn liberale kant, maar ik ben stellig van mening dat je je lot niet alleen maar in de handen van anderen moet steken.

Wij redden de bij, en als de bij de bij dan ook redt... dan komt alles vast wel goed.