Als kind keek ik graag naar het Klokhuis. Op vrijdag werden er altijd vragen van kinderen beantwoord. Het kind dat de vraag had ingestuurd mocht op een soort troon gaan zitten en zijn of haar vraag stellen. Dan kwam er daarna een filmpje met het antwoord.
Op een dag stuurde ik zelf een vraag in. Ik was benieuwd hoe stoplichten werkten. Want je drukt op zo’n knopje, maar dan…?
Wat ik dacht
Ik maakte me destijds een voorstelling van een ouderwetse telefooncentrale, maar dan voor stoplichten. Een soort bunker waarin mevrouwen de hele dag bezig waren om alle ingedrukte fiets- en voetgangerslichtknopjes te ‘beantwoorden’. Als ik lang moest wachten bij een licht dacht ik dat de centrale het druk had.
Wat we hieruit kunnen afleiden: ik had een rijke fantasie en geen gevoel voor efficiency, ruimte en vooral niet voor techniek.
Uitzondering
Wat ik wel heel zeker wist: bij autostoplichten werkte het anders. Opa was de eindbaas van de autostoplichten. Hij had per slot van rekening een knopje in zijn auto waarmee hij het licht op groen kon zeten. Als we lang moesten wachten voor een rood licht, zei ik “Misschien moet je even op het knopje drukken, opa.” Dat deed hij dan, en dan werd het licht groen. Dat is heel echt waar. Hij heeft het me in elk geval bijzonder succesvol op de mouw gespeld.
Toen ik dit vorige week aan vriend E. vertelde, concludeerde hij dat mijn opa het hele systeem naar de knoppen (!) heeft geholpen.
De waarheid
Vorige week zag ik op televisie een item over de knopjes bij stoplichten. Het was ontluisterend wat ze te vertellen hadden. Want wat blijkt? Het merendeel van die knopjes is nep! Die doen helemaal niets! Het is puur een psychologisch iets: de waan dat je invloed hebt op het groen worden van het verkeerslicht. Dus je staat in een of andere hoosbui als een bezetene op dat knopje te drukken voor de kat zijn viool. Ik vertel het hier ook maar even, zodat ik niet in mijn eentje gedesillusioneerd ben. Het is pure volksverlakkerij.
Het feit dat het Klokhuis nooit heeft gereageerd op mijn prangende vraag en ik dus ook nooit op die mooie troon heb mogen zitten, komt hiermee ook ineens in een heel ander daglicht te staan. Het was geen onwil: er viel gewoon niks interessants over te vertellen. Er wàs geen bunker met knopjesmevrouwen en dat hele kloteknopje doet niet eens wat. Daar kan je geen klokhuisitem mee vullen. Bovendien was er tenminste één teer kinderzieltje geknakt door dit ontluisterende bericht: die van mij.
Conclusies
We kunnen ons voortaan dus de moeite besparen. We hoeven niet op knopjes te drukken. En zeker geen tien keer achter elkaar – wat we ook collectief blijven doen. Alsof het dan sneller gaat. Dat hoop je dan, maar dat is dus niet zo.
Mijn vage hekel aan het Klokhuis kan ook overboord. Het lag niet aan hen. Dat neemt overigens niet weg dat ze wel even een ontvangstbevestiging hadden mogen sturen.
Maar de belangrijkste conclusie in dit stoplichtknopjesverhaal is deze: opa’s knopje werkte wel, en hij blijft de eindbaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten