De buitenboel

Met de lente voor de deur is het tijd om de buitenboel op orde te brengen. Daar wordt dit jaar flink werk van gemaakt bij mij.

Bomen
Vorige week woensdag was de nationale boomfeestdag. Mijn buren - en daarmee ook ik - hadden op maandag een prelude van dit feestje. Dat zit zo. De buren hadden bomen in de tuin staan. Het waren mooie bomen, daar niet van, maar ze gaven troep en namen licht weg.
Daarom moesten de bomen weg. Dat zou al eerder al gebeuren, maar toen had iemand bezwaar gemaakt. Dat was vast iemand die niet weet hoe leuk het is om vrij uitzicht op ons te hebben.
Maar het bezwaar werd afgewezen, en vorige week was het dan toch zover. Terwijl ik aan het werk was volgde ik de boomgerelateerde vorderingen via Facebook.
Ik was benieuwd wat ik zou aantreffen als ik thuiskwam.

En er was licht
Aan het eind van de middag kwam ik mijn huis binnen en dacht: ‘Wat is dit?!”
Ik keek recht in de tuin van de achterburen en schrok me meermalen kapot omdat daar iemand liep. Ik ben dat niet gewend. Maar vooral: het was licht! Zó licht in huis! Ik fleurde er meteen helemaal van op. Ik houd van licht.

Genieten
Mijn buren gaven me op de kop af zes dagen om van mijn nieuwe uitzicht te genieten.
Na die zes dagen stond het volgende buitenproject op de rol: de renovatie van mijn balkon. Dat moest al een tijdje gebeuren; ik heb namelijk al een half jaar geen balkonhek meer. Vriend E. verbood mij om boeken van Joost Zwagerman te lezen zolang ik geen balkonhek heb.
Gewoon, voor de zekerheid.

Dabadee dabadie
De consequentie van het balkonproject is dat er op zondagmiddag een groot blauw zeil voor mijn balkon werd gespannen. So far voor de opbloeiende band met mijn achterburen en de lichtinval in huis. Een bijwerking van het blauwe zeil is dat ik al een aantal dagen met de hit van Eifell 65 in mijn hoofd zit:

Yo listen up
Here is the story about a little guy that lives in a blue world
And all day and all night and everything he sees is just blue like him
inside and outside
blue his house with a blue little window and a blue corvette
and everything is blue for him and his-self…
etc.

Maar enfin.
Dit ‘leed’ is van korte duur. Er wordt keihard geklust en als het straks lente wordt, kan ik in de zon op mijn vernieuwde balkon zitten en een boek van Joost Zwagerman lezen. In mijn bikini, speciaal voor de achterburen. Dat laatste is een grap.

De buitenboel is dus bijna op orde. Nog even doorbijten en ik heb weer vrij uitzicht op de nieuwe bloesem aan de overgebleven bomen.

Laat die lente maar komen.