Vorige week was ik bij vrienden M. en W. (en hun lieve kleine meisje L.) Het was heel gezellig, zoals altijd. Wat ik alleen niet had verwacht: er ontstond een tamelijk omvangrijke discussie over het uitknijpen van een pak yoghurt.
Uitknijpen
Wij zijn Hollanders, dus wij knijpen uit. De flessenlikker hebben we in de ban gedaan - maar pakken uitknijpen: daar doen we aan, daar zijn we van. Ik heb de uitknijpkunst bij mijn vader (de zunigste aller Zeeuwen) afgekeken. Er is dus sprake van een vorm van erfelijk belast zijn.
Maar wat het ook is: yoghurtpakken uitknijpen is gewoon tof.
Dus toen vriendin M. zaterdag een bijna leeg pak vlaflip had, wierp ik me meteen op als opperuitknijper. Dit werd met lede ogen aangezien door W., die meteen al riep dat ik het niet goed ging doen. ‘Niet goed’ was in dit verband ‘anders dan hij het doet’.
Technieken
Hoe ik een pak uitknijp: je vouwt de onderkant een beetje, duwt vervolgens de zijkanten naar binnen, en dan frut je de laatste restjes uit het pak.
Hoe hij een pak uitknijpt: hij molesteert het pak, maakt het plat, en dan frut hij de laatste restjes eruit.
Ik mocht eerst. Dames gaan immers voor - en ik riep het hardst. Ik deed mijn ding, het yoghurtbakje van vriendin M. overstroomde bijna, en toen ging W. laten zien dat ik niet het onderste uit het pak had gehaald. Dat klopte: hij kreeg er nog een hele druppel uit.
Vervolgens zag hij op de pak dat mijn methode door Campina werd aanbevolen. Bonuspunt voor mij (en liefde voor Campina).
Overvol
Ondertussen maakte de kleine L. mij op slinkse wijze mijn toetje afhandig. Of nou ja, slinks… ze keek gewoon naar me. Haar ogen zijn zó onweerstaanbaar dat ik meteen mijn toetje bij haar naar binnen begon te lepelen. Terwijl ik hiermee bezig was, ging W. verder met het bestuderen van het lege, platgewalste vlaflippak. “Hè... dat is raar…” zei hij.
Op het pak stonden (natuurlijk) de ingrediënten van de vlaflip, met daarbij het percentage waarmee de afzonderlijke ingrediënten in het eindproduct vertegenwoordigd zijn. Als je de percentages bij elkaar optelt, kom je op een totaal van 101%. \Dat lijkt raar, maar vermoedelijk is dat een compensatieprocent: het procent dat verloren gaat in de hoekjes als je het pak volgens hun (en mijn) methode uitknijpt.
Uitleg
Voor de educatieve waarde van dit blog hier een instructieplaatje, afkomstig van de site van Campina:
Ik denk erover om een cursussen uitknijpen te gaan verzorgen. Iemand interesse?
zaterdag 23 januari 2016
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
U Zei?! - Deel 36
De laatste maanden verzamelde ik weer heel wat verhaspelingen. Hierbij de nieuwe lijst. Om de donkere dagen en de gedeeltelijke lockdown wat...
-
Hier een blog van de Firma 'Altijd Wat Bijzonders". Ik ging woensdag even naar de huisarts, wegens pijn in mijn schouder. Ja, en ee...
-
Ik heb weer eens een lezersvraag. De aanleiding In dolle verwondering vroeg ik me afgelopen zaterdag af hoe andere mensen (vrouwen vooral) h...
-
Iedereen kent het onsterfelijke kinderboek Pluk van de Petteflet wel, toch? Het zou zomaar kunnen zijn dat ik in de Petteflet woon. In het h...
1 opmerking:
Opmerking 1:
dat ene procent "te veel" heeft puur te maken met afronding.
Ik leerde overigens mijn leerlingen altijd deze afrondfout te corrigeren door de kleinste relatieve fout te berekenen en aldus te kiezen voor de afronding met deze kleinste fout. Zo hoort dat en dat had mevrouw Campina ook beter gedaan.
Opmerking 2:
zuinig is iets anders dan gierig. Laten we dat hierbij nogmaals voor ééns en altijd vaststellen en tevens bepalen dat, waar gierig wellicht een doorgeschoten reactie is, zuinigheid in mijn ogen een deugd is.
Waarvan acte......??
Natuurlijk!
Een reactie posten