De winterdipreductietip

Stel: je hebt een winterdip. De dagen zijn donker en het weer is klote. Het voorjaar lijkt eindeloos ver weg, en alle jingle bells vervullen je met angst, haat en droefenis. Kortom: je bent sip en moedeloos en de laatste keer dat je ècht hard hebt gelachen kun je je niet eens meer herinneren.

Als dat allemaal aan de hand is, heb ik een weergaloze tip. Een tip die ook nuttig is als je geen winterdip hebt trouwens.

Benodigdheden
 Voor het effectief uitvoeren van mijn tip heb je een aantal zaken nodig:
- een appeltaartje
- een bus slagroom
- een x aantal bejaarden

Van de appeltaart en de slagroom is het van belang dat ze vers zijn, je staat namelijk op het punt een activiteit te ondernemen met een kwetsbare groep.
Als je geen bejaarden bij de hand hebt mag je – mits je zacht van karakter bent en het mij vriendelijk vraagt – mijn Oma en haar collega’s lenen. Ik heb het idee bij hen opgepikt, toen de verpleging onverwacht met taart op de proppen kwam. Ze zijn geschikt voor dit winterdipreductie-experiment. 

De werkwijze
Op een willekeurig tijdstip (wel overdag) ga je met taart en slagroom naar de bejaardenkliek. Je vraagt hen wie er een stukje appeltaart wil. Alleen al bij die inventarisatie ga je vaag glimlachen. Vooral als er een dove bejaarde bij zit (en die kans is vrij groot).
Toen ik als toeschouwer een appeltaartfeestje bijwoonde, heeft de kleine, dove mevrouw de vraag “Wilt u ook een stukje appeltaart” een keer of twintig onbeantwoord gelaten, om bij de eenentwintigste keer “Wat zeg je?” te antwoorden.

Vervolgens snijd je de taart in stukjes en voorziet die van een royale hoeveelheid slagroom. Dan deel je de stukjes uit – en daarna is het eigenlijk alleen nog een kwestie van kijken en genieten En hier en daar een stukje taart in hapklare brokken snijden.

Wat er gebeurt
Als je tegen een bejaarde “Smakelijk eten” zegt, bedoel je dat in de regel vooral als verzoek. Dat is bekend, toch? Maar hoe ze zo’n stukje gebak verorberen is ongeëvenaard. U kent de kindjes die op hun eerste verjaardag met beide handen in de taart graaien? Dát effect, maar dan door diepbejaarden.

De een at handenvol slagroom – letterlijk. De ander hapte zijn taartje zó van het schoteltje, een beetje als een hond. De volgende hield het nog enigszins netjes, terwijl weer iemand anders moeite had met de oog- / vorkcoördinatie, en dus ook maar met haar handen at. Oma, op haar beurt, stortte zich op haar taartje en vergat de wereld om zich heen.

En ik? Ik zat erbij en ik keek ernaar.

Dus als je dagen donker zijn en je stemming somber: probeer dit. Het is de moeite waard.
En anders ben je er in elk geval eens even uit.