Zadelpijn

Een dag of tien geleden was in het nieuws dat er in Den Haag (onderdelen van) abri’s worden gestolen. Soms de bankjes, of een leuning, soms ook de abri in z’n geheel. Opmerkelijk.
Afgelopen donderdag is er een onderdeel van mijn fiets gestolen: het zadel.

De ontdekking
Ik ontdekte het donderdagmiddag. Ik zag mijn fiets staan en het profiel klopte niet. Toen zag ik het: het zadel was weg! Dit verschafte me een prima excuus om niet op de fiets naar theatersport te gaan, maar verder vond ik het geen doorslaand succes.
Ik stuurde een berichtje naar de buren met de vraag of ze toevallig iets gezien hadden van de diefstal. Maar nee. Daarna vroeg ik me af wat ik gedaan zou hebben als ze wel een dader hadden kunnen aanwijzen. Niets, waarschijnlijk.

Maar tussendoor moest ik ook steeds een beetje grinniken. Wie jat er nou een zadel?! Ik heb daarover een aantal theorieën ontwikkeld.

Idee 1: het had iets te maken met Valentijnsdag
Misschien zou er vrijdag iemand bij me aanbellen met mijn zadel in de hand en een quasiromantische opmerking daarbij. Zoals: “Ik heb je hart nog niet gestolen, maar je zadel is alvast gelukt”. Of: “Ik ben een prins zonder wit paard, maar wèl met een zadel!”
Degene die dat gedaan zou hebben was kansloos geweest. In ieder opzicht. Want even: verwacht geen liefde van mij als je me eerst besteelt.
Maar de gehele vrijdag werd er niet aangebeld, noch werd mijn zadel op andere wijze terugbezorgd.

Idee 2: het was een collectors item
Als dit al zo was, heeft het zadel dat bijzonder goed verborgen weten te houden. In mijn optiek was hij nogal huis, tuin en keuken. Tenzij er iemand is die zadels spaart, in whatever shape or form they may come.Dan was mijn zadel misschien geen collectors item, maar is hij dat als vanzelf geworden.

Idee 3: de zadelprijs rijst de pan uit
Crisis, werkloosheid, de broekriem aanhalen, noem het allemaal maar op. En toen ging iemands zadel óók nog stuk en moest hij na het omdraaien van al zijn dubbeltjes constateren dat hij ècht geen nieuw zadel meer kon betalen. Dus toen ging hij maar op het dievenpad.
Ik ben zaterdag bij de fietsenmaker geweest voor een nieuw zadel en ik kan u vertellen: zadels zijn heus niet exceptioneel duur. Hoe werkloos je ook bent: een zadel kan je echt nog wel betalen. Dus dit idee schiet ik ook af.

Overigens, toen ik bij de fietsenmaker was en mijn “Wie jat er nou een zadel”-vraag bij hem deponeerde, antwoordde hij: “Dat weet ik niet, maar ik hoor het zeker twee keer per week.”
“You never walk alone” krijgt daarmee een extra betekenislaag.

Idee 4: het was gewoon kattenkwaad
Dit is de meest aannemelijke verklaring. Gewoon rottigheid. Balorigheid. Gewoon een stelletje, mogelijk dronken, personen die dachten van:  "HA! Wij zijn grappig beyond measure en daarom gaan we nu het zadel van deze fiets halen!!!”

Nou ja, en dat hebben ze toen dus gedaan. Daardoor zag mijn fiets er twee dagen lang nogal ‘half’ uit. Inmiddels is het akkefietje succesvol verholpen.

Ik zit weer stevig in het zadel.