'n Draai maak

Het hele land verkeert in vakantiesferen. De plannen voor reizen naar al dan niet exotische oorden vliegen me om de oren, maar ook het weer in ons eigen Nederland houdt de vakantiemoraal voor de verandering eens hoog.

Holiday! 
Een groot deel van mijn vrienden- en kennissenkring vertrekt binnenkort naar het buitenland. Een enkeling is alweer terug. Een paar jaar geleden was ik hier nog een beetje mopperig over - ik wilde ook op reis maar ik kon niet. Vorig jaar maakte ik het goed met mezelf en zat ik bijna twee weken op mijn luie zuignap op een Caribisch strand. En dit jaar zie ik iedereen weliswaar vertrekken en weer terugkomen, maar het doet me niks. Echt niet. Ik verkeer namelijk in een luxepositie.

Wie het laatst lacht
Terwijl veruit de meeste mensen in de maanden juli en augustus van hun zomervakantie genieten, staat mijn reis dit jaar gepland in het najaar. En die reis is geen huis-, tuin- en keukenvakantie, maar het is mijn droomreis. In het najaar vertoef ik gedurende drie weken in Zuid-Afrika en ik verheug me daar enórm op! Ik kan haast niet wachten, maar dat moet wel.

Voorpret
Ik heb de reis al aan het begin van het jaar geboekt en vanaf dat moment stuitert er iets in mijn binnenste. Enthousiasme, zin, me verheugen op.
Sinds een paar weken is het stuiteren heviger geworden. In de eerste plaats kwam dat omdat ik te horen kreeg dat er genoeg deelnemers zijn om de reis te garanderen. Daar rekende ik ook wel op, maar het is toch fijn als het helemaal zeker is. Ten tweede datete ik op Schiphol met S., vlak voor ze vertrok voor een vergelijkbare reis.
Het liefst zou ik mijn backpack nu al inpakken, maar dat is wel érg veel te vroeg. Daarom beperk ik me voorlopig tot heel veel Zuid-Afrika foto's kijken op internet en belachelijk vaak de liedjes van the Lion King youtuben. Voorheen vond ik dat gewoon leuke liedjes, maar nu zit ik vooral een beetje kwijlend voor mijn laptop en "Afrika! Afrika!" te scanderen.

Mandela
De laatste weken was eigenlijk iedereen in de ban van Zuid-Afrika, omdat Mandela stabiel-kritiek aan de beademing en een zijden draadje in het ziekenhuis ligt.
Ik hoopte al lange tijd stiekem een beetje dat ik in Zuid-Afrika zou zijn als hij zou komen te overlijden, maar de afgelopen weken was de heersende opvatting dat ik dat op mijn buik kon schrijven. Ik dacht dat ook. Maar dat zijden draadje van Mandela blijkt inmiddels toch wel een heel degelijke lifeline, dus ik begin toch weer een beetje nieuwe hoop te krijgen.

Fijn vooruitzicht  
Hoe dan ook: mijn reis komt steeds dichterbij. Met of zonder Mandela.
Terwijl iedereen de komende weken vertrekt en weer terugkomt, kan ik steeds zeggen dat ik het lekker nog voor de boeg heb. Al die tijd mag het in mijn binnenste blijven stuiteren en dagdroom ik me te pletter. Als deze heerlijke Hollandse zomer dan achter de rug is, de dagen korter en kouder worden en al mijn vrienden en bekenden weer zijn overgeleverd aan de sleur van alledag, dán ga ik. Dan hijs ik mijn backpack op mijn rug ga ik weer naar Schiphol, om zelf in het vliegtuig te stappen en geweldig te gaan genieten.

Ik kan niet wachten, maar dat moet wel.