Een bed violen

Vandaag opent in het Letterkundig Museum de tentoonstelling “Jan Siebelink – Het wonder dat mij is geschied”. En je kan het verwachten bij een Siebelink tentoonstelling: men heeft een bed violen laten aanrukken.

In de bloemetjes

Het idee is natuurlijk fantastisch. En eerlijk is eerlijk: het ziet er heel mooi uit. De tentoonstellingsruimte fleurt er lekker van op, om maar even een open deur in te trappen. Er is alleen een dingetje. Die violen moeten in leven gehouden worden. En dat is zo makkelijk nog niet in een ruimte zonder daglicht. Er is klimaatbeheersing, maar de viooltjes beheersen een ander klimaat. En dus zag ik net iemand met een geavanceerd bewateringsapparaat in de weer.

Groene vingers

Ik ben zelf niet behept met groene vingers. Dat de planten die ik in huis heb nog leven is meer geluk dan wijsheid, en voor een deel de verdienste van mijn vader. Mijn vader is voor de plantjes wat een intensivecare-arts voor een comapatiënt is. En hij heeft dat van geen vreemde, want mijn oma was ook nogal goed met plantjes. Die had een hoeveelheid planten in huis waarvan ze zich bij het gemiddelde tuincentrum zouden afvragen of het niet een beetje overdreven was. En al die planten floreerden dat het een lieve lust was.

De helaasheid der dingen

Toen ik dus iemand vertwijfeld naar dat bewateringsding zag kijken (“Hoe werkt zo’n ding in vredesnaam?”), moest ik ineens aan oma denken. Die had wel raad geweten met die violen. Mijn collega zei: “350 viooltjes met de hand water geven is me ook iets teveel van het goede…” Ik antwoordde: “Als mijn oma nog geleefd had, had ik haar nu naar hier gehaald. Die had in haar eentje al die violen gedurende de hele looptijd van de tentoonstelling in leven gehouden. Maar echt.’ “Was ze daar zo goed in dan?”, vroeg de collega.
Ik legde uit dat ze waarschijnlijk al die viooltjes een voor een op schoot had genomen en bemoedigend had toegesproken. Of dat ze ze in groepjes van tien mee naar buiten had genomen voor een portie zonlicht. Ze had er wel raad mee geweten. Maar helaas: ze leeft niet meer, dus dat feest gaat niet door.

Tentoonstelling

Gelukkig gaat een ander feest wel gewoon door: de opening van de tentoonstelling. Dat gebeurt vanmiddag en daarna heeft u bijna een half jaar de tijd om eens langs te komen in het museum en de expo te bekijken. Ik ben bereid u een rondleiding te geven (dat staat in mijn taakomschrijving namelijk), dus dat lijkt me dan de kers op de appelmoes. Hoe de viooltjes er over een tijdje bijstaan gaan we vanzelf merken, maar mochten ze het niet volhouden, dan verzinnen we daar natuurlijk een adequate oplossing voor.

Pap, misschien iets voor jou?