Vrede?

Dit weekend was het weer tijd voor de Open Monumenten Dagen. In het programma had ik gezien dat ik vandaag het Vredespaleis kon bezoeken, dus ik dacht: laat ik dat eens doen.

Drukte
Zodra ik aan kwam fietsen werd me een ding duidelijk: ik was niet de enige die dit plan had opgevat. Er stond een enorm lange rij. Maar goed, ik had de tijd. Ik zette mijn fiets op slot en sloot aan in de rij. De rij groeide gestaag door; achter mij stonden twee dames van middelbare leeftijd.

Kom er maar in... 
De dames doodden de tijd met een luid gesprek. Iedereen in hun directe omgeving móést wel luisteren, dat volume hanteerden ze. Het was minder erg geweest als ze nog enigszins belangwekkende dingen hadden gezegd, maar nee. Het was inhoudsloos gekwaak. Het ene domme statement na het andere. Namen die verkeerd werden gezegd ("Die nieuwslezeres, die Janek weetjewel, die met die Mosso...eh... dinges is"), En iedereen die ze ter sprake brachten, werd direct in een hokje gepropt. "Die homo" van dit en "Dat stomme wijf" van dat en "die engerd" van nog wat anders.
Ik hoopte vurig dat de wachttijd niet zo lang zou zijn als de rij deed vermoeden.

Overweldigende belangstelling
Helaas. Het schoot niet op.
En toen kwam de medewerkster van het Vredespaleis.
De belangstelling was zó groot dat het niet binnen de organisatie en de planning paste en dus was besloten om niet meer mensen toe te laten. Dat was jammer. Natuurlijk. En ook een beetje apart; er is een belofte gedaan en die wordt niet ingelost. Bovendien zou het paleis nog drie uur open moeten zijn.
Maar ja. Je doet er niets aan.

Verbazing
Het bericht van de medewerkster maakte bij sommige andere wachtenden echter een totaal andere reactie los dan bij mij. Wat er gebeurde heeft mij écht verbaasd.
Kijk, dat je het er niet mee eens bent snap ik. Dat je het jammer vindt begrijp ik helemaal. Maar de golf van verontwaardiging die de medewerkster over zich heen kreeg vond ik echt alle perken te buiten gaan. "Schánde, schánde!" riepen mensen. "Waar sláát dit nou op, doen jullie dat ook zo bij de rechtzaken?" riep een van de dames achter mij. "Zeg, hoe heet jij? Ik ga namelijk een klacht indienen!" zei weer een ander, die met pen en papier in de aanslag stond om inderdaad haar naam op te schrijven. Gelukkig hoorde ze deze vraag niet, of ze negeerde het.

Een grote man met een rugzak gooide het over een andere boeg. "Het komt allemaal door 11 september! Sinds 11 september zijn ze overal parenooia!! PARENOOIA, hoor je??" Jaja, ik hoorde hem. Ik begreep hem alleen niet zo goed.

Onbegrip
Ik begreep hem niet. Ik begreep eigenlijk niemand die daar zo stond te toeteren.
Goed, ik vind het ook een organisatorische slordigheid. Het had anders en beter gepland moeten zijn.
Maar waarom reageren mensen zo heftig? Het ging alleen maar over een open dag! Iedereen die het Vredespaleis wil bezichtigen, heeft daar elk weekend de gelegenheid toe. Ja, dan moet je er zeven euro voor neertellen, maar als je het écht eens wilt bezichtigen moet dat het punt niet zijn. Ik ben wel van plan om een keertje te gaan. Misschien ook omdat ik wèl hoorde dat de medewerkster ons hierop attent maakte, terwijl die andere mensen zich zo van hun neus stonden te maken.

Ik ben hoofdschuddend weggefietst. Verbaasd, bijna verbijsterd, door die totaal overtrokken, onnodige reactie.

Of zie ík het verkeerd? Ben ik te makkelijk met mijn 'volgende keer beter'-reactie?