MisLeiden

Ik had vanochtend een afspraak in Leiden. Leiden ken ik, de straat waar ik moest zijn niet.

Telefoon
Sinds enkele maanden gebruik ik in zulke gevallen de navigatiefunctie op mijn telefoon. Het ding wijst me de weg en ik kom overal waar ik wezen moet, zonder omwegen. Niet dat ik voorheen zo vaak verdwaalde, maar ik maakte zo nu en dan wel een onnodige detour. Gelukkig pluk ik op die momenten altijd nog de vruchten van mijn carrière binnen de padvinderij - met prima richtingsgevoel en best in staat tot kaartlezen. Zo'n vrouw ben ik.

Laat je Leiden
Vanochtend dacht ik: ik ga met de trein naar Leiden, dan schakel ik mijn telefoonnavigatie in en kuier ik op 't gemakje naar de afspraak. Ik was ruim op tijd en de mevrouw met wie ik de afspraak maakte had gezegd dat het een minuut of twintig lopen was vanaf het station. Met lekker weer is dat best een fijn wandelingetje, had ik bedacht. Dus: zo gezegd, zo gedaan. Op Leiden Centraal toetste ik de bestemming in, poerde ik de headset in telefoon en oren en hatsjikidee: de wandeling kon beginnen. Er was alleen één ding waar ik geen rekening mee had gehouden: de navigatie kon het maar niet met zichzelf eens worden over de route. "Vertrek ik in zuidoostelijke richting" werd "Vertrek in noordelijke richting" en dat werd "Vertrek in zuidwestelijke richting". Ik was het stationsplein nog niet af, maar het heen en weer had ik al wel. Ik bestudeerde het schermpje, met mijn padvindersoog dus hè, en besloot de navigatie en mezelf vast een eindje op weg te helpen.

Een vrouw zoals zij
Nu weet ik best dat mannen graag grappen maken over vrouwen die de weg moeten wijzen. Vanochtend voelde ik me zo'n man, maar dan nog in de fase voordat het grappig wordt. Want oh, dat wijf dat mij naar de eindbestemming moest dirigeren maakte me gék! Ze stuurde me alle kanten op en als ik naar rechts ging kreeg ik meteen zo'n "Oh wacht, nee, toch niet" mededeling in mijn oren getoeterd. Daar werd ik een beetje tureluurs en stuurloos van. Ik begon op de onbekende vrouwenstem te mopperen en dacht dingen als: "Mens, zeg dan gewoon wat je je bedoelt!" Keer op keer werd de route herberekend en moest ik in alle windrichtingen tegelijk vertrekken. Dat gaat niet!

Leider
Afijn, een uur later had ik zere voeten, de afspraak afgezegd en de headset losgemorreld en in mijn tas gepropt. Ik was geïrriteerd tot in mijn pijnlijke tenen. Wát nou navigatie?! Had ik het gewoon zélf geregeld, een kaartje geprint, met de bus gegaan, dan was ik er gewoon netjes op tijd geweest. De irritatie slingerde een beetje heen en weer - zoals ik daarvoor ook had gedaan. Het ene moment was het vooral tegen dat klerewijf van de navigatie gericht, het volgende moment was het meer in de "Had ik maar..."-trant. Maar ik had niet, en dat klerewijf had in plaats daarvan, maar dat deed ze dus niet. Op eigen kracht wist ik het station terug te vinden (zolang ik mijn richtingsgevoel niet wegcijfer voor moderne techniek gaat het prima), en ik keerde terug naar Den Haag. Ik had ondertussen knallende koppijn en een humeur om de kachel mee aan te maken.

Herkansing
De afspraak waar het allemaal om begon is verplaatst naar volgende week. Ik ga weer op tijd van huis en bereid me grondig voor, routegewijs. Telefoonnavigatie ga ik niet gebruiken, dat lijkt me duidelijk. Ik kan het veel beter zonder dat zo'n vrouw zich er tegenaan loopt te bemoeien. Vertrek in noordzuidelijke richting, met de oostweste wind in de rug.

De trut.