Supermarktgedrag

Deomcratie: het is een goed principe. De stemmen zijn geteld en nu ga ik met u delen wat mij is opgevallen in het supermarktgedrag van kinderen.

Leeftijden
Natuurlijk, er valt genoeg te vertellen over kinderen in de supermarkt. De insteek is echter afhankelijk van de leeftijd van het kind. De kleintjes beperken zich tot een paar activiteiten: ze liggen krijsend op de grond omdat ze hun zin niet krijgen, of ze beuken je in de knieholtes met hun mini-winkelwagentjes. Grote kinderen, pubers vooral, barricaderen in de schoolpauzes de supermarkt en houden de rij bij de kassa op met een blikje red bull en één saucijzenbroodje per persoon. Maar goed. Ik gun het ze. Waar ik het over wil hebben zijn kinderen van een jaar of zes, te groot voor het supermarkthuilen, te klein om in de pauze kleine boodschapjes te doen. Deze kinderen hebben iets anders, iets aandoenlijks: ze mogen voor het eerst vergeten boodschappen halen voor hun ouders.

De E.D. Super
Toen ik zo klein was, mocht ik ook wel eens een pak yoghurt of iets dergelijks gaan halen. Bij ons de buurt hadden we voor zulke monsterinkopen de E.D. Super, kortweg 'de E.D.'. Vraag me niet waar die letters in dit verband voor stonden, maar het is een begrip uit mijn kindertijd. Met een paar gulden in mijn portemonneetje mocht ik op de fiets naar deze supermarkt. Ik vond dat leuk. Het maakte dat ik me een beetje belangrijk voelde. Nou ja, laten we wel zijn: ik wàs ook belangrijk op het moment dat ik die yoghurt ging kopen, want hela: zonder mij geen toetje. Dat moet je niet onderschatten.

Spannend
In mijn kleine AH (waar deze letters voor staan mag bekend zijn) komen ook kindjes die met een paar kleffe euro's in de handpalm bij de kassa staan te wiebelen. Omzichtig plaatsen zij de vergeten boodschap op de band. Ik zie op hun gezichtjes hetzelfde verantwoordelijkheidsgevoel als ik destijds voelde. Zonder hen geen toetje. Zonder hen geen boterhammen. En dan ook nog een heuse financiële transactie voor de boeg. Maar dat, de uitwisseling van de centjes, is ook precies waar het werkelijk spannend wordt en waar ik het in de laatste weken een paar keer mis heb zien gaan.

Goed opletten
Ouders wijzen hun kroost er volgens mij altijd wel op dat ze moeten opletten dat ze genoeg wisselgeld terugkrijgen. En dat ze het geld niet moeten verliezen. Zo wordt hen en passent een lesje 'omgaan met geld' bijgebracht. Dat is prima, maar dat verhoogt de spanning omtrent het zelf een boodschap mogen halen. En dat doet iets met ze. Het betaalproces wordt het belangrijkste van het hele gebeuren. Belangrijker dan de boodschap an sich. Zodoende zag ik kort na elkaar drie keer het volgende gebeuren:
Het kind plaatst de boodschap op de band.
Het product wordt gescand.
De caissière noemt het bedrag, het kind geeft het meegekregen geld en neemt omzichtig het wisselgeld in ontvangst.
Opgelucht over het succesvolle verloop van deze handeling verlaat het kind de supermarkt, maar... vergeet de boodschap waar het allemaal om begonnen is mee te nemen.

Verantwoordelijk
Gelukkig wordt zo'n kind in de supermarkt omgeven door een horde verantwoordelijke volwassenen, die het kind terugroepen of zich met het boodschapje achter kind aan spoeden. Zo ben ik laatst ook met een bruin broodje en een flesje koffiemelk achter een klein jongetje aan gehold. Het mannetje keek me uiterst dankbaar en ronduit schattig aan. Het "Oh ja" dat hij zei bij het in ontvangst nemen van zijn boodschapjes klonk bedremmeld maar opgelucht. Eenzelfde iets gebeurde met een klein meisje, dat werd teruggeroepen door een imponerende mevrouw waar het kind ook nog eens lichtelijk van in de war raakte. Die kleintjes voelen zich zichtbaar verantwoordelijk en hun idee van "Ik moet dit goed doen" is zo groot en duidelijk dat het daardoor júist niet goed lijkt te gaan.

Een hobbeltje op de weg naar volwassenheid
Het hoort erbij, denk ik. Zeker omdat ik het best regelmatig zie gebeuren. Ik weet niet waarom, maar ik vind het lief. Misschien omdat ik bij het zien van die kleine jongens en meisjes ook direct weer kan terughalen hoe ik me voelde als ik op eigen houtje naar de E.D. mocht. Die mix van spanning, verantwoordelijkheid en je stiekem heel trots en 'groot' voelen omdat je helemaal zelf boodschappen mocht gaan doen.

Ineens wist ik weer dat iets wat nu alledaags is en 'er gewoon bijhoort' ooit heel spannend was.