Connie

Connie Palmen heeft een nieuw boek - Logboek van een onbarmhartig jaar. De marketingstrateeg van uitgeverij Prometheus kweet zich met verve van zijn taak om volk en vaderland hiervan op de hoogte te brengen. Zodoende kreeg ik deze week een overdosis Connie Palmen over me heen. Iets wat ik slecht verdraag.

Voor- en afkeuren
Ik lees graag en veel en in principe alles wat los en vast zit, maar natuurlijk heb ik wel zo mijn voorkeuren. Er zijn schrijvers die ik zo'n warm hart toedraag dat ik bij wijze van spreken de nacht voor het uitkomen van een nieuw werk in een slaapzak voor Selexyz zou doorbrengen. Dit is echter niet iets wat ik doe voor een verse pennenvrucht van Connie. Sterker nog: mijn boekenkast is een geheel Palmen-vrije zone en dat moet zo blijven. Ik vind haar niets; als schrijfster niet, als mens niet, het enige dat ze bij mij keer op keer weet te wekken is een sterk gevoel van antipathie.

Hoe komt dat dan?
Natuurlijk ken ik haar niet, heeft ze me nooit wat misdaan en heb ik in dat opzicht eigenlijk geen goede redenen om zo'n sterke mening over deze vrouw te hebben. Het is alleen dat ik alles aan haar té vind. Er was een tijd waarin ik meende dat ik het aan mijn stand verplicht was om me ook door haar werkjes te worstelen, maar ik werd er steeds een beetje nijdig van. Nijdig in de zin van: ik moest me beheersen om zo'n boek van haar hand niet letterlijk in een hoek te smijten, want oh. Zij lijkt te leven in een superlatief. Een onwaarschijnlijke staat waarin alles grootser, mooier, beter, unieker is dan bij ieder ander. Of juist harder, gemener, pijnlijker - al naar gelang het onderwerp.

I.M.
Van stante pede verliefdheid simultaan in je broek poepen, dat is wat volgens de overlevering (I.M.) gebeurde toen Ischa en Connie elkanders pad kruisten. Wie gelooft dat?! Ik ben best al wel eens verliefd geweest, maar daarbij werd niet in broeken gepoept. Er werd zelfs geen windje gelaten. Volgens Connie is het echter een teken van perfectie dat dit haar en Ischa overkwam. Terwijl: hoe geweldig kan het zijn als de liefde tussen twee mensen al met shit begint?!
Tot afgelopen zomer had ik I.M. in mijn bezit. Toen verkocht ik een aantal boeken aan De Slegte en I.M. lag ook op die stapel. De man van De Slegte zei: "Deze nemen we niet." Ik vroeg: "Waarom niet?" Hij zei: "Omdat niemand dat wil hebben." Ik bedoel maar.

En nu dit weer
Het is best sneu voor Connie dat haar geliefden er de onhebbelijke gewoonte op nahouden om dood te gaan. Gelukkig voor haar levert dat dan wel weer een nieuw werkje op. Logboek van een onbarmhartig jaar gaat over haar rouw na het overlijden van haar man Hans van Mierlo. Aan het boek waag ik me niet, maar in een interview met Volkskrant Magazine zegt ze alweer meer dan anderen onder elke vorm van afscheid te lijden.

Hemeltjelief, wat een bewering is dat! Hoe kan je zoiets zeggen?! Heeft ze dat onderzocht? En welke frauduleuze hoogleraar heeft haar daar dan bij geholpen? Bovendien: wat dóét het ertoe? Dat een mens kan lijden onder een afscheid is gewoon een feit. Sterker nog, dat is wat je mens maakt. Als een door jou geliefd iemand je leven uitwandelt of overlijdt en je haalt enkel je schouders op, dan ben je toch hard, neigend naar harteloos? Maar waarom zou Connie dat dan weer 'meer dan anderen' hebben? Maakt dat iets uit? Het is toch geen wedstrijdje 'wie is het zieligst'?

Onbarmhartig
Nogmaals: natuurlijk is het erg als de man met wie je gelukkig bent ziek wordt en sterft. Dat is afschuwelijk. Dat is, inderdaad, de onbarmhartigheid van het leven. Dat je je verdriet vervolgens wil ombuigen naar iets constructiefs kan ik ook nog wel begrijpen. Connie is schrijfster, heeft een uitgever en daarmee een podium om dit te doen. Allemaal waar. Maar claim niet het alleenrecht op diepe, diepe rouw. Claim niet dat bij jou alles erger is. Ik vind dat ijdel, onnodig en bovendien doet het wat mij betreft afbreuk aan de kwaliteit van een boek. Je mag voelen wat je voelt en ieder kent daarin een eigen waarheid, een eigen diepte. Die verschillen zeggen niets over wie je bent of hoe 'echt' iets is voor jou is.

Ik hoop dat de promotiecampagne snel voorbij is. Bovendien hoop ik dat als Connie ooit weer verliefd wordt, ze haar poep voor zichzelf houdt en de man in kwestie blijft leven.

Dat lijkt me voor alle partijen prettig.