Zeg maar nee, dan krijg je er twee. Of drie.

Het mag bekend zijn: ik heb al een tijdje geen werk.

Vorig jaar kon mijn contract niet verlengd worden en sindsdien heb ik me noodgedwongen op andere manieren moeten vermaken. Zo heb ik mijn haar laten groeien en een enórme kuil in mijn bank gezeten. Ook heb ik alle afleveringen van Friends zo vaak gekeken dat ik nu een wandelend Friends-citaten-kanon ben. Daarnaast had ik een persoonlijk innovatietraject; noodzakelijk en intensief, maar gelukkig met resultaat.

De eerste periode hield ik me in het geheel niet bezig met het zoeken van nieuw werk. Dat was iets wat langzamerhand weer op gang moest komen. En toen lukte het niet.

Ik verstuurde sollicitaties en kreeg telkens eenzelfde soort reactie: "dank voor de interesse, maar de keuze is niet op jou gevallen". Zo vaak dat ik op een gegeven moment serieus overwoog om geheel volgens de Herman Finkers-norm "in afwachting van uw afwijzing" onder mijn sollicitaties te gaan schrijven. Wat ik niet deed, natuurlijk.

De laatste weken kwam er echter beweging in het proces. Ik had een keer een gesprek - dat weliswaar niet uitmondde in een baan, maar me wel weer nieuwe moed gaf. En wat je dikwijls ziet in dergelijke situaties overkwam ook mij: ineens was daar een stroomversnelling.

Bureau X wilde mij ergens voorstellen.
Bureau Y had ook wat voor me en daar werd ik uitgenodigd voor een gesprek.
En toen belde Bureau X weer, dat ik - op basis van mijn CV - was aangenomen. Het betreft een tijdelijke functie, en of ik dan woensdag kan beginnen?

Ik was zó verbouwereerd dat ik in eerste instantie niet eens blij kon zijn. Ik zat een beetje als een kip naar het onweer te kijken. Zo heb je niets, zo heb je een gesprek op de planning èn een baan.

Langzaam begon het door te dringen. Ik ga weer werken! Woensdag al! En dan mag ik ook nog op gesprek voor een baan met wat meer toekomst... Dus dat is dan alleen maar goed! De kip en het onweer verdwenen, daarvoor in de plaats kwam een grote grijns.

Maar goed. Het kan natuurlijk altijd nog gekker. En dat is inmiddels ook gebeurd.

Ik kwam daarnet thuis en tussen de post zat een brief van een organisatie waar ik ook een sollicitatie naartoe had gestuurd. Ik dacht: "Oh een brief, dat is een afwijziing". Want meestal is dat zo.

In dit geval niet.
Het was een uitnodiging voor een kennismakingsgesprek.

Dus de kip en het onweer zijn terug, mijn klomp is gebroken en mijn broek afgezakt.

Ik heb een baan en twee sollicitatiegesprekken.
Ik heb na een jaar wind tegen ineens storm mee.
En ik hou van de wind in de rug, echt waar, maar nu overvalt het me een beetje. Natuurlijk, een gesprek is nog geen baan, maar dit kan je toch gerust 'a surprising turn of events' noemen.

Straks ga ik door mijn huis dansen, maar eerst moet het nog even tot me doordringen.